Łącznik (gramatyka)

Zobacz też: inne znaczenia wyrazu „łącznik”.

Łącznik (kopula, czasownik łącznikowy, czasownik łączący) – czasownik w orzeczeniu imiennym (po łączniku musi zawsze występować orzecznik), będący w związku zgody z podmiotem[1][2].

Przykłady łączników: być, zostać, stać się, wydawać się (w znaczeniu: „sprawiać wrażenie”), stanowić (w znaczeniu: „być”), wyglądać (w znaczeniu: „mieć wygląd”), brzmieć (w znaczeniu: „wydawać się”)[2].

Zobacz też

Zobacz hasło copula w Wikisłowniku

Przypisy

  1. ↑ Klemensiewicz 1953 ↓, s. 23.
  2. ↑ a b Bąk 1977 ↓, s. 414.

Bibliografia

  • Piotr Bąk: Gramatyka języka polskiego. Zarys popularny. Warszawa: Wydawnictwo „Wiedza Powszechna”, 1977. ISBN 83-214-0923-7.
  • Zenon Klemensiewicz: Zarys składni polskiej. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1953.
Kontrola autorytatywna (wyraz):
  • NKC: ph371814
Encyklopedia internetowa:
  • Britannica: topic/copula
  • Universalis: copule-logique