Żupa solna

Żupa solna – w dawnej Polsce mianem tym określano kopalnię soli, zwykle w posiadaniu książąt lub królów.

Żupą solną, tak jak kopalniami kruszców zarządzał żupnik, mianowany urzędnik królewski. Oprócz żup królewskich istniały również żupy prywatne.

W średniowiecznej Polsce znajdowały się dwa obszary wydobycia soli:

podkrakowski, złożony z żup w Wieliczce i Bochni, działający co najmniej od XI wieku
ruski, składający się z żup królewskich w Tyrawie Solnej, Starej Soli, Jasienicy Solnej, Modryczu, Stebniku, Solcu, Truskawcu, Kałuszu i Sołotwinie, znajdujący się na terenie dawnych Grodów Czerwieńskich, działający przypuszczalnie od czasów rzymskich^[1].