Bobo Brazil

Bobo Brazil

Bobo Brazil w 1972 roku.
Imię i nazwisko	Houston Harris
Data i miejsce urodzenia	10 lipca 1924 Little Rock
Data i miejsce śmierci	20 stycznia 1998 St. Joseph
Dzieci	6
Kariera wrestlera
Pseudonimy ringowe	Bobo Brazil Boo-Boo Brazil BuBu Brasil Houston Harris
Wzrost	198 cm
Masa ciała	122 kg
Zapowiadany z	Benton Harbor, Michigan
Trenerzy	Joe Savoldi
Debiut	1951
Emerytura	1993
Multimedia w Wikimedia Commons

Houston Harris (ur. 10 lipca 1924 w Little Rock, Arkansas, zm. 20 stycznia 1998 w St. Joseph, Michigan) – amerykański wrestler, bardziej znany jako Bobo Brazil. Przypisuje się mu przełamywanie barier segregacji rasowej we wrestlingu oraz jest uważany za jednego z pierwszych afroamerykańskich zawodowych zapaśników, którzy odnieśli duży sukces w tym biznesie^[1].

Kariera

Wczesne życie

Będąc w wieku 7 lat zmarł jego ojciec przez co Harris imał się dorywczych prac – m.in. pracował w lokalnym gospodarstwie owocowym^[2]. Później grywał w baseball w odrębnej lidze dla czarnoskórych (tzw. „lidze murzyńskiej” – ang. Negro league) w klubie The House of David^[3].

Wrestling

Wrestlingiem zainteresował się pracując w hucie stali w Benton Harbor w stanie Michigan. Swoje pierwsze walki odbywał w stoczni Naval Armory, gdzie przestawiono go Joe Savoldi’emu. Savoldi został jego trenerem i nadał mu nowy gimmick o nazwie „BuBu Brasil – Południowoamerykański Gigant”, jednak podczas jednego z show promotor błędnie przeczytał jego imię zmieniając je na „Bobo”, co przystało przy nim przez całą jego karierę wrestlera. W czasie kiedy Brazil zaczynał występować na większych wydarzeniach, segregacja rasowa na południu Stanów Zjednoczonych zwykle ograniczała afroamerykańskich wrestlerów tylko do walk z innymi afroamerykańskimi zapaśnikami – Harris okazał się tak popularny, że promotorzy odłożyli na bok swoje uprzedzenia, aby zarabiać pieniądze na jego występach^[4].

Pierwszą nagraną walkę odbył w dniu 29 marca 1948 jako „Houston Harris – Czarna Pantera” przeciwko Armandowi Myersowi, która zakończyła się po 30 minutach remisem^[5]. Odnosząc sukces w Detroit, które było ośrodkiem miejskim, Brazil zyskał rzeszę fanów zarówno wśród czarnych, jak i białych kibiców wrestlingu, dzięki swojej skromności, stylowi i profesjonalizmowi podczas walk, co sprawiło, że stał się wielką atrakcją i babyfacem wśród fanów obu ras. W okresie, gdy Harris osiągnął sławę, Afroamerykanie byli zmuszeni siedzieć w miejscach, w których trudno było zobaczyć walki Bobo Brazil – nawet sam Harris miał zakaz chodzenia do restauracji, hoteli, a nawet walk na niektórych terytoriach ze względu na kolor jego skóry^[6].

Mierzył się z takimi wrestlerami jak: Killer Kowalski, Dick the Bruiser, Johnny Valentine i The Sheikiem, z którym prowadził zaciekłą rywalizację przez kilka dekad, obfitującą w krwawe starcia, m.in. o tytuł WWWF United States Heavyweight Championship^[7]. Później prowadził rywalizację z Buddym Rogersem i Bruno Sammartino, którego wyzwał na pojedynek o tytuł WWWF World Heavyweight Championship, jednak go nigdy nie zdobył.

Jest uznawany za pierwszego „nieoficjalnego afroamerykańskiego mistrza świata”^[8] po tym jak w 1962 pokonał Buddy’ego Rogersa o tytuł NWA World Heavyweight Championship. W retrospekcji kariery Bobo Brazila w artykule portalu Last Word On Pro Wrestling^[9] stwierdzono, że Brazil odmówił przyjęcia tytułu, ponieważ jego przeciwnik doznał kontuzji (w kayfabe) i zamiast tego chciał rozegrać rewanż w momencie gdy Buddy Rogers byłby gotowy do walki. Walka rewanżowa odbyła się już następnego dnia, kiedy Rogers odzyskał tytuł wygrywając z Brazilem i chociaż lokalna promocja uhonorowała zwycięstwo Bobo Brazila – NWA jako całość nigdy nie uznała jego panowania nad tym mistrzostwem^[10].

W 1970 wystąpił w pierwszym w historii mieszanym rasowo tag team matchu u boku El Mongola przeciwko Mr. Ito i The Great Ota – walka miała miejsce w Atlancie. W latach 70. był mentorem Rocky’ego Johnsona – ojca Dwayne’a „The Rocka” Johnsona^[11]. Przeszedł na emeryturę po okresie czterdziestoletniej kariery w 1993. Jego ostatnią walką było starcie przeciwko Kelly’emu Kiniski, które odbyło się w Chicago. W 1994 został wprowadzony do galerii sław WWF Hall of Fame przez swojego długoletniego rywala – Erniego Ladda, stając się pierwszym Afroamerykaninem wprowadzonym do tej loży. Rok później Brazil wprowadził Ladda do tej galerii sław^[12].

Tytuły i osiągnięcia

• Big Time Wrestling (Detroit)
  • NWA United States Heavyweight Championship (wersja Detroit) (9 razy)
  • NWA World Tag Team Championship (wersja Detroit) (8 razy) – z Artem Thomasem (1 raz), Billem Millerem (1 raz), Atholem Laytonem (1 raz), The Stomperem (1 raz), Tonym Marino (3 razy) i Fredem Curry (1 raz)
• Big Time Wrestling (San Francisco)
  • NWA United States Heavyweight Championship (wersja San Francisco) (1 raz)
• Championship Wrestling from Florida
  • NWA Florida Tag Team Championship (2 razy) – ze Sweet Brown Sugarem (1 raz) i Dustym Rhodesem (1 raz)
• Eastern Sports Association
  • ESA North American Heavyweight Championship (1 raz)
• Japan Wrestling Association
  • NWA International Heavyweight Championship (1 raz)
• Maple Leaf Wrestling
  • NWA Canadian Open Tag Team Championship (1 raz) – z Whipperem Billym Watsonem
  • NWA United States Heavyweight Championship (wersja Toronto) (1 raz)
• Mid-Atlantic Championship Wrestling
  • NWA United States Heavyweight Championship (wersja Mid-Atlantic) (1 raz)
• Midwest Wrestling Association (Ohio)
  • MWA Ohio Heavyweight Championship (1 raz)
  • MWA Ohio Tag Team Championship (3 razy) – z Frankiem Talaberem
• National Wrestling Alliance
  • NWA Hall of Fame (wprowadzony w 2013)
• NWA Hollywood Wrestling/Worldwide Wrestling Associates
  • NWA Americas Heavyweight Championship (3 razy)
  • NWA „Beat the Champ” Television Championship (1 raz)
  • NWA International Television Tag Team Championship (4 razy) – z Wilburem Snyderem (2 razy), Sandorem Szabo (1 raz) i Primo Carnerą (1 raz)
  • NWA Pacific Coast Heavyweight Championship (wersja Los Angeles) (1 raz)
  • WWA World Heavyweight Championship (2 razy)
• Professional Wrestling Hall of Fame and Museum
  • Television Era (wprowadzony w 2008)
• Pro Wrestling Illustrated
  • Nagroda życia (1998)
• Superstars of Wrestling
  • SoW United States Heavyweight Championship (1 raz)
• World Wrestling Association (Indianapolis)
  • WWA World Heavyweight Championship (2 razy)
  • WWA World Tag Team Championship (1 raz) – z Chrisem Carterem
• World Wide Wrestling Federation/World Wrestling Federation
  • WWWF United States Heavyweight Championship (7 razy)
  • WWF Hall of Fame (wprowadzony w 1994)
• Wrestling Observer Newsletter
  • Wrestling Observer Newsletter Hall of Fame (wprowadzony w 1996)
• Inne
  • World Negro Heavyweight Championship (2 razy)

Życie osobiste

Był żonaty, miał sześcioro dzieci. Jego syn Karl występował jako wrestler pod pseudonimem Bobo Brazil Jr.^[3] Po przejściu na emeryturę otworzył restaurację o nazwie Bobo’s Grill.

W książce pt. The Squared Circle: Life, Death, and Professional Wrestling, historyk wrestlingu David Shoemaker określił go mianem: „Jackie Robinson Of Professional Wrestling”^[12]. Również zawodowy bokser Joe Frazier wymienił Bobo Brazila jako swojego idola.

Zmarł 20 stycznia 1998 w wieku 74 lat w szpitalu Lakeland Medical Center w St. Joseph w stanie Michigan. Został przyjęty do szpitala po tym jak przeszedł serię udarów mózgu^[13].

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Profile zawodnika na: Online World of Wrestling, The Internet Wrestling Database, CageMatch, WrestlingData, [dostęp 2021-07-15].
• Profil WWE, wwe.com, [dostęp 2021-07-15].