Ciąg dokładny

Niech { G i } {\displaystyle \{G_{i}\}} będzie ciągiem grup oraz φ i : G i G i + 1 {\displaystyle \varphi _{i}\colon G_{i}\to G_{i+1}} – ciągiem homomorfizmów:

φ n 1 G n φ n G n + 1 φ n + 1 {\displaystyle \ldots \xrightarrow {\varphi _{n-1}} \,G_{n}\,\xrightarrow {\varphi _{n}} \,G_{n+1}\,\xrightarrow {\varphi _{n+1}} \ldots }

Ten ciąg grup i homomorfizmów nazywamy ciągiem dokładnym, jeśli obraz każdego homomorfizmu jest równy jądru następnego homomorfizmu:

i m φ n = ker φ n + 1 {\displaystyle \mathrm {im} \,\varphi _{n}=\ker \,\varphi _{n+1}} [1],

gdzie:

i m φ n = { φ ( g ) : g G n } , {\displaystyle \mathrm {im} \,\varphi _{n}=\{\varphi (g):g\in G_{n}\},}
ker φ n + 1 = { g G n + 1 : φ ( g ) = e n + 2 } , {\displaystyle \ker \,\varphi _{n+1}=\{g\in G_{n+1}:\varphi (g)=e_{n+2}\},}
e n {\displaystyle e_{n}} jest elementem neutralnym grupy G n . {\displaystyle G_{n}.}

Ciągi dokładne określa się także dla innych niż grupy struktur algebraicznych, na przykład dla modułów, jeśli są one grupami ze względu na jedno z działań[2].

Kategorie abelowe

Ciąg

α n 1 A n α n A n + 1 α n + 1 A n + 2 {\displaystyle \ldots \xrightarrow {\alpha _{n-1}} \,A_{n}\,\xrightarrow {\alpha _{n}} \,A_{n+1}\,\xrightarrow {\alpha _{n+1}} \,A_{n+2}\,\dots }

obiektów kategorii abelowej A {\displaystyle {\mathfrak {A}}} i morfizmów α n , {\displaystyle \alpha _{n},} takich że

K e r α n + 1 = I m α n {\displaystyle \mathrm {Ker} \,\alpha _{n+1}=\mathrm {Im} \,\alpha _{n}}

jest nazywany ciągiem dokładnym[3].

Przykłady

  • Niech 1 {\displaystyle \mathrm {1} } oznacza grupę trywialną (składającą się tylko z elementu neutralnego). Wtedy dokładność ciągu:
1 G φ H {\displaystyle \mathrm {1} \to G{\xrightarrow {\varphi }}H} oznacza, że φ {\displaystyle \varphi } jest monomorfizmem, bo ker φ = 1 , {\displaystyle \ker \,\varphi =1,} gdzie 1 jest elementem neutralnym grupy H , {\displaystyle H,}
G φ H 1 {\displaystyle G{\xrightarrow {\varphi }}H\to \mathrm {1} } oznacza, że φ {\displaystyle \varphi } jest epimorfizmem, bo i m φ = H , {\displaystyle \mathrm {im} \,\varphi =H,}
1 G φ H 1 {\displaystyle \mathrm {1} \to G{\xrightarrow {\varphi }}H\to \mathrm {1} } oznacza, że φ {\displaystyle \varphi } jest izomorfizmem, co wynika z dwóch poprzednich przykładów.
  • Niech grupa G {\displaystyle G} zawiera nietrywialną podgrupę normalną G 0 . {\displaystyle G_{0}.} Wtedy ciąg dokładny
1 G 0 G G 1 1 {\displaystyle 1\to G_{0}\to G\to G_{1}\to 1}

nazywa się rozszerzeniem grupy G 1 {\displaystyle G_{1}} za pomocą grupy G 0 . {\displaystyle G_{0}.} Badanie rozszerzeń grupy sprowadza się do badania grup: podgrupy G 0 {\displaystyle G_{0}} oraz faktorgrupy G 1 = G / G 0 {\displaystyle G_{1}=G/G_{0}} [4].

K n 1 n K n n + 1 K n + 1 {\displaystyle \ldots \leftarrow K_{n-1}\xleftarrow {\partial _{n}} K_{n}\xleftarrow {\partial _{n+1}} K_{n+1}\leftarrow \ldots }

jest dokładny wtedy i tylko wtedy, gdy dla każdego n {\displaystyle n} spełniona jest równość

ker ( n ) = im ( n + 1 ) , {\displaystyle \ker(\partial _{n})=\operatorname {im} (\partial _{n+1}),}

to znaczy, gdy dla wszystkich n {\displaystyle n} zachodzi równość H n K = 0. {\displaystyle H_{n}K=0.}

Zatem homologie można interpretować jako miarę odchylenia kompleksu od dokładności. Kompleks dokładny nazywany jest kompleksem acyklicznym (nie ma w nim żadnych cykli poza brzegami)[5].

  • Dla przekształcenia łańcuchowego f : K L {\displaystyle f\colon K_{\bullet }\to L_{\bullet }} kategorii A G {\displaystyle \partial {\mathcal {AG}}} kompleksy L , {\displaystyle L_{\bullet },} stożek C f {\displaystyle Cf_{\bullet }} i zawieszenie K + {\displaystyle K_{\bullet }^{+}} ze sobą związane krótkim ciągiem dokładnym:
0 L ι C f κ K + 0 , {\displaystyle 0\to L_{\bullet }{\xrightarrow {\iota }}Cf_{\bullet }{\xrightarrow {\kappa }}K_{\bullet }^{+}\to 0,}

gdzie ι y = ( y , 0 ) {\displaystyle \iota y=(y,0)} i κ ( y , x ) = x . {\displaystyle \kappa (y,x)=x.}

Zobacz też

  • ciąg spektralny

Przypisy

  1. А.А. Кириллов, op. cit., s. 21.
  2. S. Balcerzyk, T. Józefiak, op. cit., s. 23.
  3. Математическая энциклопедия, op. cit., s. 410.
  4. А.А. Кириллов, op. cit., s. 26.
  5. A. Dold (tłum. ros.), op. cit., s. 28.

Bibliografia

  • А.А. Кириллов: Теория представлений. Москва: Наука, 1978.
  • Stanisław Balcerzyk, Tadeusz Józefiak: Pierścienie przemienne. Warszawa: PWN, 1985. ISBN 83-01-04874-3.
  • Математическая энциклопедия. Виноградов И.М. (red.). T. 5. Москва: Советская энциклопедия, 1985.
  • A. Dold: Lectures on algebraic topology. Berlin–Heidelberg–New York: Springer Verlag, 1972.