Ciemniasta Turnia

Ciemniasta Turnia
Ilustracja
Ciemniasta Turnia (na prawo) i Kościoły – widok z Doliny Małej Zimnej Wody
Państwo

 Słowacja

Pasmo

Tatry, Karpaty

Wysokość

2255 m n.p.m.

Pierwsze wejście

10 lipca 1902 r.
Heinrich Fabesch i Johann Hunsdorfer (senior)

Położenie na mapie Tatr
Mapa konturowa Tatr, po prawej nieco na dole znajduje się czarny trójkącik z opisem „Ciemniasta Turnia”
Położenie na mapie Karpat
Mapa konturowa Karpat, u góry nieco na lewo znajduje się czarny trójkącik z opisem „Ciemniasta Turnia”
Ziemia49°10′59″N 20°11′49″E/49,183056 20,196944

Ciemniasta Turnia (słow. Chmúrna veža, niem. Fabeschturm, węg. Fabeschtorony) – najwyższa turnia w tzw. Zimnowodzkiej Grani biegnącej na południowy wschód od masywu Pośredniej Grani w słowackich Tatrach Wysokich. Jej wysokość to 2255 m n.p.m. Od Pośredniej Grani oddziela ją Ciemniasty Przechód, natomiast od Dzwonnicy w masywie Wielkiego Kościoła – Ciemniasta Przełęcz. W południowo-wschodniej grani Ciemniastej Turni znajduje się niewielka turniczka zwana Ciemniastą Igłą, która oddzielona jest od jej bloku szczytowego Ciemniastą Szczerbiną. Wierzchołek Ciemniastej Turni jest wyłączony z ruchu turystycznego, nie prowadzą na niego żadne znakowane szlaki turystyczne. Taternicy najczęściej odwiedzają tę turnię przy okazji przechodzenia z grani Kościołów na Pośrednią Grań.

Nazwa Ciemniastej Turni została nadana przez Mieczysława Świerza. Pierwszy raz została użyta w przewodniku jego i Janusza Chmielowskiego. Nazwa niemiecka i węgierska upamiętnia Heinricha Fabescha, który jako pierwszy zdobył jej wierzchołek.

Historia

Pierwsze wejścia turystyczne:

  • Heinrich Fabesch i Johann Hunsdorfer (senior), 10 lipca 1902 r. – letnie,
  • Antonín Jiskra, Josef Kelbich, František Michek, Jaroslav Němeček i Antonín Veverka, 27 marca 1947 r. – zimowe.

Bibliografia

  • Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XVII. Spąga – Rywociny. Warszawa: Sport i Turystyka, 1973, s. 114-117.
  • Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005. ISBN 83-909352-2-8.
  • Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1.
  • p
  • d
  • e
Południowo-wschodnia grań Małego Lodowego Szczytu