Cmentarz wojenny nr 155 – Lichwin-Stadniczówka
![]() | |||
Państwo |
| ||
---|---|---|---|
Miejscowość | Chojnik | ||
Typ cmentarza | wojenny | ||
Stan cmentarza | nieczynny | ||
Powierzchnia cmentarza | 539 m² | ||
Liczba pochówków | 148 | ||
Liczba grobów | 20+45 | ||
Data otwarcia | 1915 | ||
Architekt | Heinrich Scholz | ||
Położenie na mapie gminy Gromnik ![]() | |||
Położenie na mapie Polski ![]() | |||
Położenie na mapie województwa małopolskiego ![]() | |||
Położenie na mapie powiatu tarnowskiego ![]() | |||
![]() | |||
|
Cmentarz wojenny nr 155 – Lichwin-Stadniczówka – austriacki cmentarz z I wojny światowej znajdujący się we wsi Chojnik w województwie małopolskim, w powiecie tarnowskim, w gminie Gromnik. Jest jednym z 400 zachodniogalicyjskich cmentarzy wojennych zbudowanych przez Oddział Grobów Wojennych C. i K. Komendantury Wojskowej w Krakowie. W VII okręgu tarnowskim cmentarzy tych jest 63[1].
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/5/53/Cmentarz_wojenny_nr_155_-_Lichwin-Stadnicz%C3%B3wka_4PR5.jpg/200px-Cmentarz_wojenny_nr_155_-_Lichwin-Stadnicz%C3%B3wka_4PR5.jpg)
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/3/35/Lichwin%2C_cmentarz_wojenny_nr_155_%28HB2%29.jpg/200px-Lichwin%2C_cmentarz_wojenny_nr_155_%28HB2%29.jpg)
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/4/45/Cmentarz_wojenny_nr_155_-_Lichwin-Stadnicz%C3%B3wka_2PR5.jpg/200px-Cmentarz_wojenny_nr_155_-_Lichwin-Stadnicz%C3%B3wka_2PR5.jpg)
Lokalizacja
Znajduje się w północnej części wsi Chojnik, opodal przysiółka Stadniczówka należącego do miejscowości Lichwin. Zlokalizowany jest w lesie i jest trudny do odszukania, gdyż znajduje się z dala od dróg i nie prowadzi do niego żaden znakowany szlak turystyczny. Dotrzeć w jego pobliże można wąską drogą asfaltową wychodzącą z Chojnika naprzeciwko przystanku PKP[2].
Dzieje cmentarza
Zaprojektowany został prawdopodobnie przez Heinricha Scholza. W 2005 r. był najbardziej zniszczonym z wszystkich 400 zachodniogalicyjskich cmentarzy I wojny światowej. W całości zarośnięty był krzewami, samosiewkami drzew i kolczastymi jeżynami, przez które trudno było się przedrzeć. Z ogrodzenia ani bramy wejściowej nie zostało żadnego śladu. Całkowicie uległ zniszczeniu również centralny pomnik, którym były 3 drewniane krzyże. Zachowały się jednak w komplecie oryginalne krzyże z betonowymi cokołami. W większości były wywrócone, pokryte warstwą ziemi, próchnicy i mchów oraz skorodowane, ale na niektórych z nich zachowały się jeszcze czytelne tabliczki z nazwiskami poległych[3].
Odnowienia cmentarza dokonali członkowie Stowarzyszenia Aktywnej Ochrony Cmentarzy z I Wojny Światowej w Galicji. Uzyskali od lokalnych władz zgodę na renowację i w październiku 2005 r. przystąpili do pracy. Oczyścili teren z zadrzewień, wyrównali go, na podstawie archiwalnej dokumentacji wyznaczyli granice cmentarza i ustawili zachowane krzyże zgodnie z zachowanym planem cmentarza. Po czyszczeniu krzyżów drucianymi szczotkami okazało się, że zachowały się w całkiem dobrym stanie. 1 listopada 2005 r. po raz pierwszy po długim okresie zapomnienia na cmentarzu tym młodzież szkolna zapaliła znicze[3].
Polegli
W 20 grobach zbiorowych i 45 pojedynczych pochowano 148 żołnierzy, w tym 17 żołnierzy austro-węgierskich i 131 żołnierzy rosyjskich. Niektórzy polegli w dniach 28–30 grudnia 1914 r, większość 2 maja 1915 r[1]. Zidentyfikowano tylko 13 żołnierzy. Znani z nazwiska żołnierze austro-węgierscy walczyli w II Pułku Strzelców Cesarskich oraz 31. pułku piechoty landszturmu. Żołnierze rosyjscy walczyli w 129. pułku kijowskim, 147. samarskim, 179. ust’-dźwińskim i 176. perewołczyńskim[3].