Dariusz Wroński

Dariusz Wroński
generał brygady pilot w st. spocz. generał brygady pilot w st. spocz.
Data i miejsce urodzenia

23 lipca 1960
Ostaszów

Przebieg służby
Lata służby

1979–2015

Siły zbrojne

LWP
SZ RP

Formacja

SP RP

Jednostki

• Wyższa Oficerska Szkoła Lotnicza
• 49 pśb
• 25 Brygada Kawalerii Powietrznej

więcej patrz tekst

Stanowiska

• st. pilot
• dowódca klucza
• szef rozpoznania eskadry
• zastępca dowódcy

więcej patrz tekst

Główne wojny i bitwy

Stabilizacja Iraku, ISAF

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi Medal Złoty za Długoletnią Służbę Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Medal Pamiątkowy Wielonarodowej Dywizji Centrum-Południe w Iraku Zasłużony Pilot Wojskowy Odznaka pilota (M. Klasa)

Dariusz Wroński (ur. 23 lipca 1960 w Ostaszewie)[1] – polski pilot wojskowy; generał brygady Wojska Polskiego; dowódca 49 pułku śmigłowców bojowych (1999–2006); dowódca 25 Brygady Kawalerii Powietrznej (2008–2010); dowódca 1 Brygady Lotnictwa Wojsk Lądowych (2014–2015).

Życiorys

Dariusz Wroński urodził się 23 lipca 1960 w Ostaszewie[1].

Ukończył szkołę podstawową Nowym Dworze Gdańskim, a w 1979 Liceum Lotnicze w Dęblinie przy Wyższej Oficerskiej Szkole Lotniczej[2].

Wykształcenie

Absolwent Wyższej Oficerskiej Szkoły Lotniczej w Dęblinie (1983); Akademii Obronny Narodowej (AON, 1995), podyplomowych studiów na Wydziale Ekonomii Uniwersytetu Gdańskiego (2004); Wojskowego Kursu Doskonalenia Oficerów w specjalności kierowanie ruchem lotniczym; kursu operacyjno-taktycznego dla dowódców jednostek wojskowych w AON (1998); studium operacyjno-taktyczne w AON; kursu członków Rad Nadzorczych z udziałem Skarbu Państwa (2000), zdał egzamin państwowy i zdobył tytuł rzeczoznawcy zamówień publicznych (2006); podyplomowych studiów polityki obronnej AON w Warszawie (2007)[3][4][5][6].

Służba wojskowa

Dariusz Wroński w roku 1983 ukończył Wyższą Oficerską Szkołę Lotniczą. Po promocji w grudniu[2] jako podporucznik – pilot śmigłowca został skierowany na stanowisko starszego pilota w 49 pułku śmigłowców bojowych (49 pśb) w Pruszczu Gdańskim. W roku 1991 po restrukturyzacji Sił Zbrojnych RP został dowódcą klucza, szefem rozpoznania eskadry[4].

Dariusz Wroński
W 1983 pilotował śmigłowiec SM-1
Pilotował śmigłowiec SM-2
Pilotował śmigłowiec Mi-2
Pilotował śmigłowiec AH-1S
Pilotował śmigłowiec Bo-105
Pilotował śmigłowiec Ah-64
Pilotował śmigłowiec Bell-412

W 1996 otrzymał awans na stanowisko zastępcy dowódcy do spraw szkolenia, a następnie do spraw liniowych[4]. W okresie tym ukończył kurs operacyjno-taktyczny dla dowódców jednostek wojskowych na Akademii Obrony Narodowej w Warszawie. W 1999 został wyznaczony na stanowisko dowódcy 49 pśb, którym był do 2006. W okresie uczestniczył w międzynarodowych ćwiczeniach m.in. we Francji w działaniach bojowego poszukiwania i ratownictwa na polu walki (2001)[7] i w Stanach Zjednoczonych, gdzie w Fort Bragg ćwiczył działania w warunkach bojowych wspólnie z siłami koalicyjnymi (2004)[7]. W 2005 został dowódcą Samodzielnej Grupy Powietrzno-Szturmowej IV zmiany Polskiego Kontyngentu Wojskowego w Iraku i wykonał tam 76 lotów bojowych, za co dostał odznaczenie lotnicze – gapę pilota z zielonym wieńcem[7]. W tym samym roku został uhonorowany prestiżowym wyróżnieniem ministra obrony narodowej Tomasza Siemoniaka w bezpieczeństwie lotniczym za ponadprzeciętne zaangażowanie i poświęcenie w służbie[7]. W 2007 po ukończeniu podyplomowych studiów polityki obronnej w AON w Warszawie odbywał praktykę w Dowództwie Wojsk Lądowych[6].

11 lutego 2008 został skierowany do Tomaszowa Mazowieckiego, gdzie objął funkcję dowódcy 25 Brygady Kawalerii Powietrznej. Pod jego dowództwem 25 Brygada otrzymała najwyższe wyróżnienie – Znak Honorowy Sił Zbrojnych. W składzie 25 Brygady utworzył Ośrodek Szkolenia Aeromobilno-Spadochronowego i zaczął przygotowania do budowy tunelu aerodynamicznego do szkolenia skoczków spadochronowych. Jednostkę przygotowywał do misji w Afganistanie i Czadzie[7]. 15 sierpnia 2008 prezydent RP Lech Kaczyński mianował go na stopień generała brygady[8]. 2 listopada 2010 objął stanowisko szefa Wojsk Aeromobilnych, a we wrześniu 2013 dowódca Wojsk Lądowych dodatkowo powierzył mu stanowisko szefa szkolenia Wojsk Lądowych, które pełnił do rozwiązania Dowództwa (31 grudnia 2013). Służył także jako szef zarządu wojsk aerobilnych i zmotoryzowanych w Dowództwie Generalnym RSZ[7]. 25 lutego 2014 objął obowiązki dowódcy 1 Brygady Lotnictwa Wojsk Lądowych w Inowrocławiu[9].

Zakończenie służby

26 stycznia 2015 na lotnisku 49 Bazy Lotniczej w Pruszczu Gdańskim[2], zgodnie z ceremoniałem wojskowym, wykonał swój pożegnalny lot na śmigłowcu Mi-24 nr 730, na którym wykonywał loty podczas misji PKW w Afganistanie[4]. Pożegnalny lot odbył w obecności między innymi dowódcy 1 Skrzydła Lotnictwa Taktycznego gen.bryg.pil. Tadeusza Mikutela i Szefa Zarządu Wojsk Lotniczych gen. bryg. pil. Tomasza Drewniaka[4]. W Dowództwie Generalnym Rodzajów Sił Zbrojnych podczas uroczystego pożegnania dowódca generalny RSZ gen. broni Lech Majewski podziękował mu za ponad 35 lat wzorowej służby, za godne reprezentowanie biało-czerwonej szachownicy, lotnictwa wojskowego i Sił Zbrojnych RP tak w powietrzu, jak i na lądzie[7].

Na Mi-24 wykonał lot pożegnalny

28 stycznia 2015 minister obrony narodowej Tomasz Siemoniak w siedzibie MON podczas uroczystości z okazji zakończenia zawodowej służby przez niego i grupy oficerów wręczył mu złoty medal Za Długoletnią Służbę za wzorowe, wyjątkowo sumienne wykonywanie obowiązków wynikających z pracy zawodowej[10][11]. 30 stycznia 2015 w Inowrocławiu w 56 Bazie Lotniczej w obecności inspektora Sił Powietrznych gen. dyw. pil. Jana Śliwki przekazał dowodzenie 1 Brygadą Lotnictwa Wojsk Lądowych (BLWL) swojemu zastępcy płk. pil. Wiesławowi Franczakowi[12].

31 stycznia 2015, po trzydziestu sześciu latach służby, w wieku 55 lat zakończył zawodową służbę wojskową[13]. Pilot klasy mistrzowskiej z prawie 2000 godzin nalotu. Wyszkolony we wszystkich warunkach atmosferycznych w dzień i w nocy oraz w zastosowaniu bojowym do poziomu Combat Ready. Pilotował śmigłowce: SM-1, SM-2, Mi-2, Mi-24D/W oraz śmigłowce innych armii: AH-1S, Bo-105, UH-1D, Gazelle, Super Puma, Ah-64, Bell 412. Wykonywał loty ratownicze i z pomocą humanitarną oraz kierował Zgrupowaniem Śmigłowców w czasie powodzi w 1997 i 2001[7]. Jego zamiłowania to technika komputerowa, poświęca się także windsurfingowi i snowboardowi oraz biegom długodystansowym potwierdzanymi udziałami w maratonach (rekord życiowy 2,47h w Budapeszcie)[6].

Awanse

(...)

Ordery, odznaczenia i wyróżnienia[4][6]

i inne

Przypisy

  1. ↑ a b c Jasiński 2015 ↓, s. 39.
  2. ↑ a b c Gen. bryg. pil. Dariusz Wroński. Śmigłowcowy generał. zbiam.pl. [dostęp 2023-04-23].
  3. ↑ Jasiński 2015 ↓, s. 39-40.
  4. ↑ a b c d e f Lot pożegnalny gen. Dariusza Wrońskiego. aviateam.pl. [dostęp 2023-04-23].
  5. ↑ Generał bez podpisów. warszawa.naszemiasto.pl. [dostęp 2023-04-23].
  6. ↑ a b c d Gen. bryg. pil. Dariusz Wroński nowym dowódcą 1. BLWL (MP3). inowroclaw.info.pl. [dostęp 2023-04-23].
  7. ↑ a b c d e f g h Generał Wroński: lotnik z powołania. polska-zbrojna.pl. [dostęp 2023-04-23].
  8. ↑ Awanse generalskie. bbn.gov.pl. [dostęp 2021-02-27].
  9. ↑ Jasiński 2015 ↓, s. 40.
  10. ↑ Pożegnanie z mundurem. polska-zbrojna.pl. [dostęp 2023-04-23].
  11. ↑ Jasiński 2016 ↓, s. 16.
  12. ↑ Jasiński 2016 ↓, s. 17.
  13. ↑ Dec. MON 1454 Ministra Obrony Narodowej zwalniam z zawodowej służby wojskowej i przenoszę do rezerwy (31.01.2015)
  14. ↑ M.P. z 2008 r. nr 61, poz. 537.

Bibliografia

  • GrzegorzG. Jasiński GrzegorzG. (red.), Kronika Wojska Polskiego 2014, Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2015, s. 39-40, ISSN 1734-2317 .
  • GrzegorzG. Jasiński GrzegorzG. (red.), Kronika Wojska Polskiego 2015, Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2016, s. 16-17, ISSN 1734-2317 .

Linki zewnętrzne

  • płk Dariusz Wroński (05.2008), fotografia (1)
  • gen. bryg. Dariusz Wroński (08.2010), fotografia (2)
  • gen. bryg. Dariusz Wroński (03.2014), fotografia (3)
  • gen. bryg. Dariusz Wroński (01.2015), fotografia (4)
  • gen. bryg. Dariusz Wroński (01.2015), fotografia (5)