Edmund Konarski
| Kraj działania | Polska |
|---|---|
| Data urodzenia | 22 października 1870 |
| Data i miejsce śmierci | 27 października 1951 |
| Proboszcz parafii św. Urszuli w Szemborowie | |
| Okres sprawowania | 1901–1951 |
| Wyznanie | katolicyzm |
| Kościół | |
| Prezbiterat | 16 grudnia 1894 |
| Odznaczenia | |
 | |
Edmund Konarski (ur. 22 października 1870, zm. 27 października 1951 w Szemborowie) – polski duchowny rzymskokatolicki, kanonik.
Życiorys
Urodził się 22 października 1870. W dniu 16 grudnia 1894 przyjął święcenia kapłańskie. Jako wikariusz pracował od 16 grudnia 1894 do 19 lutego 1896 w Kotlinie, od 20 lutego 1896 do 13 marca 1897 w parafii św. Marcina w Poznaniu, od 14 marca 1897 do 18 lutego 1898 w Nietrzanowie, od 19 lutego do sierpnia 1898 w Witkowie, od sierpnia 1898 do 11 listopada 1899 w Strzelnie. Następnie od 12 listopada 1899 był administratorem w miejscowości Grabie, po czym od stycznia 1901 pełnił stanowisko administratora i proboszcza w Szemborowie. Ponadto był administratorem w Brudzewie (1903, 1904). 6 kwietnia 1946 został kanonikiem honorowym Kurii Metropolitalnej w Gnieźnie. Był dziekanem dekanatu witkowskiego[1].
Był jednym z „księży patriotów”. W 1950 stanął na czele Głównej Komisja Księży przy Zarządzie Głównym ZBoWiD[2].
Zmarł 27 października 1951 w Szemborowie, gdzie został pochowany.
Odznaczenia
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (13 lutego 1950, postanowieniem prezydenta RP Bolesława Bieruta za wybitne zasługi w pracy społecznej)[3]
Przypisy
- ↑ Tomasz Potkaj: Ruch „księży-patriotów” to najsmutniejsza karta w dziejach polskiego Kościoła po 1945 roku. „W sumieniu moim byłem spokojny”. tygodnik.com.pl. [dostęp 2017-12-06].
- ↑ Mariusz Grabowski: Kościół pod wezwaniem Bolesława Bieruta. Kim byli księża-patrioci?. polskatimes.pl, 2015-01-06. [dostęp 2017-12-06].
- ↑ M.P. z 1950 r. nr 25, poz. 261.
Bibliografia
- Edmund Konarski. wtg-gniazdo.org. [dostęp 2017-12-06].
