Federalne Ministerstwo do spraw Wypędzonych, Uchodźców i Ofiar Wojny

Ten artykuł od 2013-10 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Federalne Ministerstwo do spraw Wypędzonych, Uchodźców i Ofiar Wojny (niem. Bundesministerium für Vertriebene, Flüchtlinge und Kriegsgeschädigte) – były resort w rządzie Niemiec Zachodnich odpowiedzialny głównie za opiekę nad przesiedleńcami z terenów, które Niemcy utraciły w wyniku postanowień kończącej drugą wojnę światową konferencji poczdamskiej. Ministerstwo działało w latach 1949-1969. Pierwszym szefem resortu był Hans Lukaschek.

Do zadań ministerstwa należało koordynowanie i wspieranie integracji tzw. wypędzonych na terenie Niemiec Zachodnich. Ministerstwo opracowało m.in. specjalny projekt ustawy o tzw. świadczeniach wyrównawczych dla przesiedleńców za pozostawiony majątek, a następnie koordynowało ich wypłatę.

Kontrowersje budziła prowadzona pod szyldem resortu działalność naukowa, której celem było udokumentowanie wypędzeń Niemców z Europy Środkowo-Wschodniej. Prace te prowadzili historycy, dawni działacze nazistowscy (jak Theodor Schieder i Werner Conze), którzy wcześniej w swoich publikacjach udowadniali, zgodnie z ideologicznymi wytycznymi, niemieckość tych terenów.