Franck Louis Schoell
 Franck Louis Schoell (ok. 1925) | |
| Data i miejsce urodzenia | 19 sierpnia 1889 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 23 stycznia 1982 |
| Narodowość | francuska |
| Odznaczenia | |
   | |
Franck Louis Schoell (ur. 19 sierpnia 1889 w Amiens, zm. 23 stycznia 1982 w Boinvilliers[1]) – francuski językoznawca.
Życiorys
Syn Théodore'a. Ukończył studia w paryskiej Sorbonie. Od 1912 profesor języka i literatury francuskiej w Chicago. W czasie I wojny światowej walczył pod Verdun. 15 stycznia 1915 został ciężko ranny (stracił wzrok w jednym oku i słuch w jednym uchu, miał też poważną ranę w nodze) i znalazł się w niewoli niemieckiej. Po wojnie powrócił do pracy naukowej na uniwersytecie w Chicago, następnie był profesorem uniwersytetu w Nowym Orleanie (1923) i Uniwersytetu Kalifornijskiego w Berkeley (1924–1926). Był autorem prac z zakresu historii literatury angielskiej i amerykańskiej. Od 1921 utrzymywał kontakty z Polską. W 1925 przetłumaczył na język francuski ppwieść Chłopi Władysława Reymonta. Autor studium m.in. o Długoszu i Modrzewskim. W latach 1927–1940 był szefem Sekcji Dokumentacyjnej w Sekretariacie Ligi Narodów w Genewie.
Otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Łódzkiego.
Jego żoną była Olga Gulkowska z Krakowa.
Ordery i odznaczenia
- Order Odrodzenia Polski[2]
- Złoty Wawrzyn Akademicki (4 listopada 1937)[3]
- Kawaler Legii Honorowej
Przypisy
- ↑ Franck Louis Schoell (1889-1982) - Auteur - Ressources de la Bibliothèque nationale de France [online], data.bnf.fr [dostęp 2016-08-11] (fr.).
- ↑ Doktorzy honoris causa UŁ [online], www.uni.lodz.pl [dostęp 2016-08-11] [zarchiwizowane z adresu 2016-08-16] .
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 257, poz. 406 „za szerzenie zamiłowania do literatury polskiej za granicą”.
