Giuseppe Martucci

Data i miejsce urodzenia

6 stycznia 1856
Kapua

Pochodzenie

włoskie

Data i miejsce śmierci

1 czerwca 1909
Neapol

Instrumenty

fortepian

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

kompozytor, pianista, dyrygent

Multimedia w Wikimedia Commons

Giuseppe Martucci (ur. 6 stycznia 1856 w Kapui, zm. 1 czerwca 1909 w Neapolu^[1]^[2]) – włoski kompozytor, pianista i dyrygent.

Życiorys

W dzieciństwie uczył się muzyki u swojego ojca, który był trębaczem, pobierał też lekcje gry na fortepianie^[2]. W 1867 roku wstąpił do konserwatorium w Neapolu, gdzie jego nauczycielami byli Beniamino Cesi (fortepian) i Paolo Serrao (kompozycja)^[1]. W 1871 roku przerwał studia i rozpoczął karierę solową jako pianista^[1]. Występował w duecie z Alfredo Piattim^[2]. W latach 1880–1886 prowadził klasę fortepianu w neapolitańskim konserwatorium^[2]. Jako dyrygent debiutował w 1881 roku w Neapolu^[2]. Od 1886 do 1902 roku był dyrektorem Liceo Musicale w Bolonii^[2]. Był też kapelmistrzem w bolońskiej bazylice San Petronio^[1]. W latach 1902–1909 był dyrektorem konserwatorium w Neapolu^[1]^[2].

Był podziwiany przez Arturo Toscaniniego, który po śmierci Martucciego poprowadził 2 lipca 1909 roku koncert ku jego pamięci^[2]. Jego synem był pianista i wykładowca Paolo Martucci (1881–1980)^[2].

Twórczość

Należał do rzeczników odrodzenia włoskiej muzyki instrumentalnej po okresie dominacji opery^[1]^[2]. W jego twórczości widoczne są wpływy romantyków niemieckich (Robert Schumann, Johannes Brahms)^[1]^[2]. Nawiązywał też do włoskiej muzyki narodowej (barkarola, serenada, bel canto)^[1]. Jako dyrygent poprowadził pierwsze włoskie wykonanie Tristana i Izoldy Richarda Wagnera (wyst. Bolonia 1888)^[1]^[2].

Ważniejsze kompozycje

(na podstawie materiałów źródłowych^[1]^[2])

Utwory orkiestrowe

2 symfonie (I d-moll 1888–1895, II F-dur 1904)
2 koncerty fortepianowe (I d-moll 1878, II b-moll 1884–1885)

Utwory kameralne

Kwintet fortepianowy (1878)
2 tria fortepianowe (I C-dur 1882, II Es-dur 1883)
Sonata na skrzypce i fortepian (1874)
Sonata na wiolonczelę i fortepian (1880)
Tre pezzi na skrzypce i fortepian (1886)
Tre pezzi na wiolonczelę i fortepian (1888)
Deux romances na wiolonczelę i fortepian (1890)

Utwory fortepianowe

Sonata (1875)
Tarantella (1878)
Minuetto (1880)
Gigue (1882)
Canzonetta (1883)
Momento musicale (1883)
Tema con varazioni (1886)
2 notturni (1891)
Noveletta (1905)

Utwory wokalno-instrumentalne

Messa di Gloria na głosy solowe i orkiestrę (1871)
oratorium Samuel na głosy solowe, chór i orkiestrę (1881, wersja zrewidowana 1905)
La canzone dei ricordi na głos i fortepian, tekst Rocco Emanuele Pagliara (1886–1887)
Pagine sparse na głos i fortepian, tekst Corrado Ricci (1889)
Tre pezzi na głos i fortepian, tekst Giosuè Carducci (1906)

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 6. Część biograficzna m. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2000, s. 117–118. ISBN 83-224-0656-8.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 4 Levy–Pisa. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2317. ISBN 0-02-865529-X.