Gwido Chmarzyński
| Data i miejsce urodzenia | 20 lipca 1906 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 30 lipca 1973 |
| profesor kontraktowy nauk humanistycznych | |
| Specjalność: historia sztuki | |
| Alma Mater | |
| Doktorat | 1932 |
| Profesura | 1959 |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia | Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu |
| Okres zatrudn. | 1935-1973 |
| Odznaczenia | |
 | |
Gwido Chmarzyński (ur. 20 lipca 1906 w Nakle nad Notecią, zm. 30 lipca 1973 w Kamieniu Pomorskim) – polski historyk sztuki i muzeolog.
Życiorys
Pochodził z rodziny inteligenckiej, jego wujem był Szczęsny Dettloff. Uczęszczał do gimnazjum państwowego w Nakle (1913–1921), a następnie do Gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu, gdzie w 1924 roku zdał maturę.
Studiował historię sztuki na Uniwersytecie Warszawskim (1924–1925), Poznańskim (1925–1928) oraz Jagiellońskim. Jego wykładowcami byli m.in. Szczęsny Dettloff oraz muzykolog Łucjan Kamieński. W 1932 roku uzyskał stopień doktora cum laude na Uniwersytecie Poznańskim, tematem jego pracy był Sarkofag Bolesława Chrobrego w Poznaniu i problem średniowiecznej plastyki sarkofagowej.
1 lipca 1929 został powołany na stanowisko kustosza Muzeum Miejskiego w Toruniu. Kierował nim do 1934 roku. Doprowadził do tego, że w 1930 zbiory Towarzystwa Naukowego przekazano w depozyt, powiększając Muzeum Miejskie[potrzebny przypis]. 19 lutego 1931 (w rocznicę urodzin Kopernika) uroczyście otwarto nowy budynek Muzeum, w Ratuszu Staromiejskim przy Rynku Staromiejskim. W latach 1929–1931 Chmarzyński pełnił obowiązki Okręgowego Konserwatora Zabytków na Pomorzu. W 1935 roku został zatrudniony na stanowisku adiunkta w Katedrze Historii Sztuki Uniwersytetu Poznańskiego.
W czasie II wojny światowej przebywał w Krakowie, zaangażował się w tajne nauczanie na UJ (1943–1944), trafił do obozu w Płaszowie. W latach 1944–1945 pełnił funkcję przewodniczącego rady nadzorczej Spółdzielni Wydawniczej „Czytelnik” w Krakowie.
W 1945 roku wrócił do Poznania, kontynuował pracę naukową na UP, w latach 1945–1948 był też dyrektorem Muzeum Narodowego w Poznaniu. 29 października 1947 odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[1].
Od 1951 roku współpracował z Uniwersytetem Mikołaja Kopernika w Toruniu, początkowo prowadząc wykłady i ćwiczenia, w 1959 roku został zatrudniony na 1/2 etatu jako profesor kontraktowy w Katedrze Historii Sztuki, w 1960 roku na pełny etat. Od 1959 do 1969 roku był kierownikiem tej katedry. W latach 1962–1964 pełnił funkcję dziekana Wydziału Sztuk Pięknych.
Zmarł 30 lipca 1973 w Kamieniu Pomorskim, pochowany 3 sierpnia 1973 został na Cmentarzu Junikowskim w Poznaniu (pole 3, kwatera 7-7-198)[2].
Wybrane publikacje
- Toruń dawny i dzisiejszy (1933)
- Sztuka w Toruniu: zarys dziejów (1934)
- Sztuka pomorska (1937)
- Sarkofagi polskie XIV wieku (Bolesława Chrobrego w Poznaniu, Henryka IV we Wrocławiu i Władysława Łokietka w Krakowie) (1938)
- Zamek w Łagowie (1948, wspólnie z Michałem Sczanieckim)
- Rozwój metodologii historii i teorii sztuk plastycznych (1955, współautor)
Przypisy
Bibliografia
- SławomirS. Kalembka SławomirS. (red.), Pracownicy nauki i dydaktyki Uniwersytetu Mikołaja Kopernika 1945–2004. Materiały do biografii, Toruń: Wydawnictwo Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, 2006, s. 137, ISBN 83-231-1988-0 .
- Henryk Kondziela, Chmarzyński Gwido, [w:] Polski słownik biograficzny konserwatorów zabytków, red. Henryk Kondziela, Hanna Krzyżanowska, z. 2, Poznań, Wydaw. Poznańskie 2006, ISBN 83-7177-416-8
