Karol Małcużyński

Zobacz też: Karol Małcużyński (ur. 1953).

Karol Małcużyński

Data i miejsce urodzenia	20 czerwca 1922 Warszawa
Data i miejsce śmierci	13 czerwca 1984 Warszawa
Poseł VIII kadencji Sejmu PRL
Okres	od 23 marca 1980 do 13 czerwca 1984
Przynależność polityczna	poseł bezpartyjny
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Karol Małcużyński (ur. 20 czerwca 1922 w Warszawie, zm. 13 czerwca 1984 tamże) – polski dziennikarz i publicysta, bezpartyjny poseł na Sejm PRL VII i VIII kadencji.

Życiorys

Posiadał wykształcenie wyższe niepełne. Był m.in. korespondentem polskim na procesach norymberskich. Od 1946 do 1948 był korespondentem „Robotnika” w Paryżu. Od 1949 publikował w „Trybunie Ludu”. W latach 50. XX wieku redagował teksty dla Polskiej Kroniki Filmowej, od 1956 do 1960 był też radcą prasowym polskiej ambasady w Londynie. W latach 70. prowadził popularny telewizyjny program publicystyczny Monitor. Od 1971 był również prezesem ZAiKS. W 1974 wybrany w skład Zarządu Głównego Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej.

Od 1976 do końca życia pełnił mandat poselski w Sejmie VII i VIII kadencji. W 1982 wstrzymał się od głosu przy głosowaniu w Sejmie nad ustawą o szczególnej regulacji prawnej w okresie stanu wojennego. Później miał słynne wystąpienie krytykujące chwalenie stanu wojennego przez innych posłów.

W 1949 wraz z Bronisławem Wiernikiem napisał książkę Józef Pehm-Mindszenty – szpieg w kardynalskiej purpurze, w której udowadniał, że kardynał József Mindszenty był faszystą, szpiegiem i handlarzem walutą, w związku z czym został skazany przez węgierski Trybunał Ludowy^[1]. Był autorem kilkunastu książek i prac publicystycznych.

Był pierwowzorem Krzysztofa Glebowicza, bohatera powieści Ludzie w akwarium Stefana Kisielewskiego.

Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 171-5-24)^[2].

Życie prywatne

Syn dyrektora warszawskiej giełdy, brat pianisty Witolda Małcużyńskiego. Ojciec Karola Małcużyńskiego, również dziennikarza.

Odznaczenia

Odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski^[3], Orderem Sztandaru Pracy II klasy (1964)^[4], Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 10-lecia Polski Ludowej (1955)^[5] oraz Komandorią Orderu Infanta Henryka (1976)^[6].

Publikacje

• Józef Pehm-Mindszenty, szpieg w kardynalskiej purpurze^[7]
• Norymberga Niemcy 1946^[8]
• Oskarżeni nie przyznają się do winy^[9]
• Szkice warszawskie^[10]
• Zanim zapłonęła Warszawa: Fakty i dokumenty o Powstaniu Warszawskim^[11]

Przypisy

Bibliografia

• Profil na stronie Biblioteki Sejmowej