Karty polskie


	wino	czerwień	żołądź	dzwonek
D
K
O
U
X
9
8
7
6

Karty polskie – tradycyjna nazwa na talię 36 kart w tzw. typie niemieckim. Składa się z czterech barw: wina (jego odpowiednikiem w typie francuskim jest pik), czerwieni (kier), żołędzia (trefl) i dzwonka (karo) oraz pięciu figur: tuz (as), kralka (dziesiątka), król (król), wyżnik (dama), niżnik (walet) i czterech blotek: dziewiątka, ósemka, siódemka, szóstka. Niekiedy można było spotkać: piątkę, czwórkę i trójkę

Historia

Pierwsze karty tego typu przywożone z Niemiec pojawiły się w polskich miastach już w XV stuleciu, niebawem też ruszyła produkcja krajowa. Według Łukasza Gołębiowskiego polskimi kartami grano m.in. w gry: kupiec, kasztelan, wózek, skrzetułka, drużbart, pamfil, chapanka, tryszak, mariasz, pikieta i ćwik.

Od XVIII w. zaczęły stopniowo dominować karty francuskie i przejęta stamtąd nomenklatura, zaś „tradycyjne” karty polskie przez cały wiek XIX traciły stopniowo popularność. Obecnie kartami tego wzoru (talia 32 sztuki) grywa się na Śląsku w skata.

O kartach w literaturze pięknej

Ignacy Krasicki, Gracz

Zobacz też

starszeństwo kart

Bibliografia

Łukasz Gołębiowski, Gry i zabawy różnych stanów w kraju całym lub niektórych tylko prowincyach, Warszawa 1831.
Zygmunt Gloger, Encyklopedia staropolska ilustrowana.