Leonard Hudzicki

Leonard Mieczysław Hudzicki
Ilustracja
Leonard Hudzicki (<1934)
major obserwator pilot major obserwator pilot
Data i miejsce urodzenia

27 października 1899
Rogoźno

Data i miejsce śmierci

31 grudnia 1971
Nottingham

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Cesarstwa Niemieckiego
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Formacja

Luftstreitkräfte
Armia Wielkopolska
Lotnictwo Wojska Polskiego
RAF

Jednostki

12 eskadra wywiadowcza
1 pułk lotniczy

Stanowiska

dowódca eskadry

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Polowa Odznaka Obserwatora
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941) Medal Lotniczy (czterokrotnie) Medal Niepodległości
Multimedia w Wikimedia Commons
Leonard Hudzicki i Alojzy Błażyński przed i po sowieckiej niewoli

Leonard Mieczysław Hudzicki (ur. 27 października 1899 w Rogoźnie, zm. 31 grudnia 1971 w Nottingham) – oficer lotnictwa Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, major obserwator pilot Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Syn Stanisława i Anieli z Koczorowskich[1]. Po ukończeniu gimnazjum został 15 stycznia 1917 roku powołany do odbycia służby w armii cesarstwa niemieckiego i walczył na froncie zachodnim[2]. Po zakończeniu służby w armii cesarskiej 27 grudnia 1918 roku wstąpił do armii wielkopolskiej i walczył w powstaniu wielkopolskim[2][3]. 15 marca 1919 roku rozpoczął naukę w Szkole Obserwatorów na Ławicy[4]. Po zakończeniu szkolenia 15 lipca 1919 roku otrzymał przydział do 12 eskadry wywiadowczej (ew) i w jej składzie walczył podczas wojny polsko-bolszewickiej[2][5].

Na początku sierpnia 1920 roku wszedł w skład wydzielonego oddziału 12 ew, która wykonywała loty na rzecz 14 Dywizji Piechoty[6]. 13 sierpnia, podczas lotu bojowego w załodze z sierż. pil. Alojzym Błażyńskim, wyróżnił się odwagą podczas ataków z niskiej wysokości na jednostki Armii Czerwonej. Skutecznie zbombardował i ostrzelał wykryte oddziały nieprzyjaciela[3]. Ich samolot został zestrzelony i lądował przymusowo w rejonie Działdowa[7]. Obaj polscy lotnicy zostali wzięci do niewoli, ale po 10 dniach udało im się zbiec w przebraniu Żydów i powrócić do eskadry[2][8]. Przekazali dowództwu ważne informacje na temat dyslokacji i liczebności sił przeciwnika[9].

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w Wojsku Polskim. 28 lutego 1921 roku został skierowany na przeszkolenie do Szkoły Podchorążych Piechoty w Bydgoszczy. Po jego ukończeniu otrzymał awans na podporucznika i kontynuował służbę w 12 eskadrze lotniczej. 12 lutego 1923 roku, z dniem 1 stycznia 1923 roku został mianowany porucznikiem ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1920 roku i 2. lokatą w korpusie oficerów aeronautycznych[10]. 18 kwietnia 1923 roku został skierowany na kurs pilotażu do Niższej Szkoły Pilotów w Bydgoszczy, następnie do Wyższej Szkoły Pilotów w Grudziądzu. 17 października 1927 roku został kierownikiem składnicy w parku 1 pułku lotniczego w Warszawie, a 9 maja 1930 roku został mianowany dowódcą eskadry szkolnej pułku[3]. 2 grudnia 1930 roku został mianowany na stopień kapitana ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 roku i 16. lokatą w korpusie oficerów aeronautycznych[11]. Z dniem 31 lipca 1934 roku został przeniesiony w stan spoczynku[12].

Po kampanii wrześniowej przedostał się do Wielkiej Brytanii. Wstąpił do RAF, otrzymał numer służbowy P-1259. Służył w administracji Polskich Sił Powietrznych. Wojnę zakończył w stopniu majora. Nie zdecydował się na powrót do kraju, pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii[13].

Zmarł 31 grudnia 1971 roku w Nottingham[14] i został pochowany na Redhill Cemetery[15].

Ordery i odznaczenia[16]

Przypisy

  1. ↑ Kolekcja VM ↓, s. 1.
  2. ↑ a b c d Kolekcja VM ↓, s. 4.
  3. ↑ a b c Zieliński, Wójcik 2005 ↓, s. 66.
  4. ↑ Niestrawski t. I 2017 ↓, s. 143.
  5. ↑ Romeyko 1933 ↓, s. 184.
  6. ↑ Tarkowski 1991 ↓, s. 84.
  7. ↑ Mordawski 2009 ↓, s. 293.
  8. ↑ Romeyko 1933 ↓, s. 183.
  9. ↑ Niestrawski t. II 2017 ↓, s. 237.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 15 lutego 1923 roku, s. 106.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 3 grudnia 1930 roku, s. 334.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 282.
  13. ↑ Krzystek 2012 ↓, s. 227.
  14. ↑ a b Hudzicki Leonard Mieczysław. Lista Krzystka. [dostęp 2020-03-20]. (pol.).
  15. ↑ Leonard Mieczysław Hudzicki. NiebieskaEskadra.pl. [dostęp 2020-03-20]. (pol.).
  16. ↑ Niestrawski t. I 2017 ↓, s. 244,248,259.
  17. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 38 z 10 października 1922 roku, s. 771.
  18. ↑ M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  19. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada 1928 roku, s. 437 „za loty bojowe nad nieprzyjacielem w czasie wojny 1918–1920”.

Bibliografia

  • Hudzicki Leonard Mieczysław. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari; sygn. I.482.18-1105 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-10-11].
  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
  • Marian Romeyko: Ku czci poległych lotników: księga pamiątkowa. Marian Romeyko (red.). Warszawa: Wydawnictwo Komitetu Budowy Pomnika ku czci Poległych Lotników, 1933. OCLC 830230270.
  • Krzysztof A. Tarkowski: Lotnictwo polskie w wojnie z Rosją Sowiecką: 1919–1920. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1991. ISBN 83-206-0985-2. OCLC 69498511.
  • Józef Zieliński, Waldemar Wójcik: Lotnicy Kawalerowie Orderu Wojennego Virtuti Militari: 1919–1920. T. 1: Wojna polsko-bolszewicka 1919–1920. Warszawa: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2005. ISBN 83-7441-243-7. OCLC 749442378.
  • Hubert Mordawski: Polskie lotnictwo wojskowe 1918–1920 : narodziny i walka. Poznań ; Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie Oddział Publicat, 2009. ISBN 978-83-245-8844-2. OCLC 750811729.
  • Tadeusz Jerzy Krzystek, [Anna Krzystek]: Polskie Siły Powietrzne w Wielkiej Brytanii w latach 1940–1947 łącznie z Pomocniczą Lotniczą Służbą Kobiet (PLSK-WAAF). Sandomierz: Stratus, 2012. ISBN 978-83-61421-59-7. OCLC 276981965.
  • Mariusz Niestrawski: Polskie wojska lotnicze w okresie walk o granice państwa polskiego (1918–1921). T. I: Początki, organizacja, personel i sprzęt. Oświęcim: Napoleon V, 2017. ISBN 978-83-65746-74-0. OCLC 995372299.
  • Mariusz Niestrawski: Polskie wojska lotnicze w okresie walk o granice państwa polskiego (1918–1921). T. II: Walka i demobilizacja. Oświęcim: Napoleon V, 2017. ISBN 978-83-65746-74-0. OCLC 995372299.