Muzeum w Koszalinie
 | Ten artykuł od 2011-07 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu. |
 Dawny Zespół Młyna Miejskiego, obecnie siedziba Muzeum w Koszalinie | |||
| Państwo |
| ||
|---|---|---|---|
| Miejscowość | Koszalin | ||
| Adres | ul. Młyńska 37-39 | ||
| Zakres zbiorów | archeologia, etnografia, historia, numizmaty i medale, sztuka | ||
| Dyrektor | dr hab. Zygmunt Kalinowski | ||
Położenie na mapie Koszalina  | |||
Położenie na mapie Polski  | |||
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego  | |||
 54°11′35,84″N 16°10′55,81″E/54,193289 16,182169 | |||
| |||
| Strona internetowa | |||
Muzeum w Koszalinie – muzeum okręgowe w Koszalinie, założone w 1947, w 2009 wpisane do Państwowego Rejestru Muzeów (nr 100)[1].
Historia
Za początek koszalińskiego muzeum uważa się rok 1912, kiedy niemieckie Towarzystwo Krajoznawcze i Ochrony Kraju otworzyło w ratuszu staromiejskim pierwszą wystawę. 2 lata później Heimatmuseum otrzymało pomieszczenia w Domu Miejskim (obecnie poliklinika przy ul. Szpitalnej 2), a w 1929 budynek przy ul. Gdańskiej (obecnie ul. Marszałka Józefa Piłsudskiego 53). Muzeum zlikwidowano w 1945.
Muzeum w Koszalinie przejęło część zbiorów Heimatmuseum i 15 czerwca 1947 rozpoczęło działalność przy ul. Piłsudskiego. Do 1949 zarządzało nim miasto, później zostało upaństwowione. Od 1 stycznia 1999 muzeum ponownie podlega Urzędowi Miejskiemu w Koszalinie, a od 2000 nosi obecną nazwę.
Zbiory
Muzeum kolekcjonuje zabytki archeologiczne, głównie z terenu Pomorza, historyczne, numizmaty, medale, ekslibrisy polskie i obce, meble, wyroby rzemiosła artystycznego, sztuki (malarstwo dawne i współczesne) oraz etnograficzne – zabytki rzemiosła, kultury i sztuki ludowej Pomorza.
Działalność
Muzeum organizuje wystawy stałe i czasowe oraz imprezy plenerowe. Zajmuje się także działalnością edukacyjną i wydawniczą.
Wystawiennictwo
„Sztuka dawna i rzemiosło od baroku do secesji”
W pomieszczeniach kamienicy Gellerta przygotowano stałą wystawę sztuki dawnej o charakterze wnętrz stylowych z epoki baroku, empiru, biedermeieru, II połowy XIX wieku i secesji. We wnętrzu wyeksponowano własne zabytki działu w tym meble, malarstwo, rzeźbę i rzemiosło artystyczne.
W pierwszym pokoju utworzono wnętrze wczesnobarokowe z XVII wieku. Zgromadzono tu typowe dla tego okresu w sztuce pomorskie meble w tym dwie szafy, jedna z 1697 roku, oraz kredens bogato zdobiony snycerką i intarsją. Ściany zdobi malarstwo portretowe. Najstarszym wizerunkiem jest portret Katarzyny Kalkstein, żony sędziego malborskiego. Oprócz malarstwa portretowego we wnętrzu umieszczono między innymi obrazy w typie malarstwa holenderskiego przedstawiające scenę rodzajową oraz wyobrażenie martwej natury.
W drugim salonie czerwonym zaaranżowano wnętrze sztuki barokowej z XVIII wieku. Styl ten zapoczątkowany w II poł. XVI wieku we Włoszech rozpowszechnił się dość szybko. W XVII w. i I połowie XVIII wieku stał się popularny już w całej Europie. We wnętrzu zaprezentowano barokowe meble oraz malarstwo portretowe. Uwagę zwracają dwie XVIII-wieczne szafy, komoda, stół oraz fotel z bogatą akantową snycerką oparcia. Pośród malarstwa wyróżnia się portret szlachecki rodów pomorskich w tym portret małżeństwa Steinwehr, Estery Agnieszki von Zitzewitz i Wilhelma von der Goltza.
Salon niebieski reprezentuje sztukę początku XIX wieku. Sztuka tego okresu zdominowana została przez nowy kierunek nazwany empire, ściśle związanym z okresem trwania Cesarstwa Napoleona. Empire był stylem dworskim, zafascynowanym kulturą antyczną i rzymską. Typowe dla tego stylu cechy reprezentuje eksponowany tutaj szezlong, okrągły stół i fotel. Malarstwo portretowe nosi charakterystyczne dla epoki cechy klasycystyczne i romantyczne. We wnętrzu wyróżnia się Portret damy szwedzkiego malarza Fredrica Westina z 1829 roku.
Salon ciemnozielony urządzony został w stylu biedermeier z typowymi dla tego okresu meblami i malarstwem. Biedermeier był stylem mieszczańskim rozwijającym się około 1815 roku do mniej więcej 1850 roku. Meble z tego czasu takie jak kanapa, stół, krzesła, sekretarzyki, sekretera posiadają formy proste, odznaczają się doskonałym rzemieślniczym wykonaniem, dobrym surowcem i dążeniem do jak największej wygody. Ściany pomieszczenia zdobią portrety męskie i kobiece, pełne intymności i spokoju, których bohaterem jest przeciętny mieszczanin.
Salon żółty odtwarza wnętrze mieszkalne okresu historyzmu, czyli nawrotu do wielkich stylów historycznych, powtarzających formy gotyku, renesansu, baroku, rokoka i innych z dominującym eklektyzmem. W II połowie XIX wieku pojawiły się zatem neostyle czerpiące tak wiele z repertuaru form poprzednich epok. We wnętrzu pokazano meble neobarokowe, neorenesansowe oraz eklektyczne. Realistyczne malarstwo portretowe przedstawiające wizerunki kobiece i męskie wzbogacono o przykłady niemieckiego malarstwa marynistycznego z II połowy XIX wieku.
W dwóch częściach salonu jasnozielonego zgromadzono zabytki sztuki secesyjnej. Secesja trwała krótko. Jej początki kształtowały się w latach 80. XIX wieku, a rozkwitła na przełomie wieków. Secesja była wielkim ruchem nowatorskim, zrywającym z historyzmem i eklektyzmem poprzednich epok, nawołującym o prawo epoki do własnej sztuki. Eksponowane tutaj meble, malarstwo i rzemiosło artystyczne obrazują zafascynowanie światem organicznym, linią krzywą i prostą, niespokojnym rytmem i ładem, wiotką postacią kobiecą, płaszczyzną i przestrzenią.
„Osieki 1963–1981”
Wystawa przedstawia wybrane prace pochodzące z plenerów odbywających się w podkoszalińskich Osiekach w latach 1963–1981. Zestaw prac pochodzących z kolekcji Działu Sztuki Współczesnej zawiera dzieła wybitnych polskich artystów, m.in.: Henryka Stażewskiego, Tadeusza Kantora, Józefa Robakowskiego, Edwarda Krasińskiego, Henryka Morela, Mariana Bogusza, Natalii LL, Jerzego Fedorowicza.
„Koszalin od średniowiecza do współczesności”
Ekspozycja prezentuje główne filary rozwoju Koszalina i zmiany jego wyglądu, a także działalność samorządu i osiągnięcia kulturalne miasta od jego powstania do dziś.
„Monety i medale ze zbiorów własnych Muzeum w Koszalinie”
Wystawa numizmatyczna ukazuje przekrojowo dzieje obcego i polskiego mennictwa od epoki starożytnej (m.in. skarb denarów rzymskich z I i II wieku n.e.) po czasy współczesne- zbiór srebrnych monet kolekcjonerskich emitowanych przez Narodowy Bank Polski. Sztukę medalierską reprezentuje m.in. tak zwana seria medali królewskich, emitowana w latach 1980–2005 przez koszaliński oddział Polskiego Towarzystwa Numizmatycznego.
„Pomorska Codzienność Połowy XX wieku.”
Pomorska codzienność Połowy XX wieku to wystawa stała. Przenosi do czasów, kiedy na tereny Pomorza przybyli osadnicy z Polski centralnej, Kresów Wschodnich, reemigranci z Europy Zachodniej. Większość z nich przywiozła ze sobą niewielki dobytek. Najcenniejsze i najbardziej przydatne rzeczy. W dużej mierze budowali oni swoje nowe życie w otoczeniu przedmiotów pozostawionych przez poprzednich mieszkańców tych ziemi. Zdarzało się, że niektóre zastane sprzęty były wcześniej nieznane nowym osadnikom, a monogramy wyhaftowane szwabachą były niezrozumiałe. W tym zawieszeniu, pomiędzy dwoma światami, tworzyła się nowa tożsamość kulturowa pomorskiej wsi.
Wystawa jest nie tylko lekcją historii, ale również nastrojową podróżą w przeszłość; spotkaniem ze zwykłymi-niezwykłymi przedmiotami codziennego użytku, które wspierały osadników w budowaniu nowego życia na Pomorzu. Różne tradycje, zaklęte w prostych z pozoru rzeczach, tworzą jedno dziedzictwo i pomagają ludziom przeistoczyć miejsce zamieszkania w dom.
„Warsztat szewski”
Ekspozycja mieści się w zabytkowym budynku gospodarczym zagrody rybackiej. Wszystkie eksponaty, mimo znacznego zużycia, pozostają w pełni sprawne.
„Kuźnia pomorska”
Wystawę tworzą narzędzia kowalskie (kowadła, młoty i kleszcze oraz te mniej znane – przecinaki, gładziki, przebijaki czy cyrkle kowalskie).
„Pradzieje Pomorza”
Wystawa archeologiczna prezentująca dzieje osadnictwa, wyroby kultury materialnej i wierzenia społeczeństw zamieszkujących Pomorze od epoki kamienia po czasy średniowiecza. Częścią ekspozycji jest zaaranżowany wykop archeologiczny, prezentujący zabytki w takim stanie, w jakim znajdują je archeolodzy.
Pozostałe formy działalności
Pracownicy muzealni prowadzą lekcje, zajęcia plastyczne; organizowane są wykłady. Od 1970 roku prowadzona jest biblioteka, a od 1971 instytucja wydaje periodyk „Koszalińskie Zeszyty Muzealne”[2]. Ponadto muzeum publikuje informatory, katalogi wystaw, książki naukowe. Wydano także serię monografii miast środkowopomorskich (Białogard, Świdwin, Drawsko Pomorskie).
