Norman Brookes

Norman Brookes

Państwo	Australia
Data i miejsce urodzenia	14 listopada 1877 Melbourne
Data i miejsce śmierci	28 września 1968 Melbourne
Gra	leworęczna, jednoręczny backhand
Gra pojedyncza
Australian Open	W (1911)
Wimbledon	W (1907, 1914)
US Open	QF (1919)
Gra podwójna
Australian Open	W (1924)
Wimbledon	W (1907, 1914)
US Open	W (1919)
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Norman Everard Brookes (ur. 14 listopada 1877 w Melbourne, zm. 28 września 1968 tamże) – australijski tenisista, zwycięzca Wimbledonu i Australasian Championships w grze pojedynczej i grze podwójnej, zwycięzca U.S. National Championships w grze podwójnej, zdobywca Pucharu Davisa.

W czasie I wojny światowej służył w armii brytyjskiej w stopniu kapitana i został odznaczony Legią Honorową, a w 1939 roku otrzymał tytuł szlachecki „Sir”^[1].

Kariera tenisowa

Swoją grę Brookes opierał przede wszystkim na woleju, dobrej pracy nóg i urozmaiconym serwisie (nosił przydomek „Wizard”). Wysoko jego umiejętności taktyczne oceniał William Tilden, jeden z rywali w schyłkowym okresie kariery Australijczyka.

Norman Brookes był pierwszym zagranicznym triumfatorem Wimbledonu w grze pojedynczej, a zarazem pierwszym triumfatorem leworęcznym. W czasie swojego pierwszego startu na turnieju wimbledońskim w 1905 roku Brookes dotarł do finału (challenge round), w którym zmierzył się z broniącym tytułu Lawrence’em Dohertym i przegrał w trzech setach. Dwa lata później w finale turnieju pretendentów (All Comers) pokonał Arthura Gore’a, a ponieważ do obrony tytułu nie przystąpił mający z zagwarantowany udział we właściwym finale ubiegłoroczny mistrz Doherty, Brookes stał się pierwszym zagranicznym triumfatorem Wimbledonu. W kolejnych latach to jego brakowało w turnieju (formalnie oddał zatem walkowerem finał 1908), ale pojawił się ponownie w ostatniej edycji przedwojennej (1914) i w finale All Comers wygrał z Otto Froitzheimem, a następnie pokonał Anthony’ego Wildinga (triumfatora czterech poprzednich turniejów). Po kilkuletniej przerwie spowodowanej I wojną światową w 1919 roku wznowiono rozgrywki wimbledońskie i Brookes przystąpił do turnieju jako obrońca tytułu od razu w finale, w którym uległ w trzech setach Geraldowi Pattersonowi. Jeszcze raz pojawił się na Wimbledonie w 1924 roku, dochodząc do ćwierćfinału^[1].

W 1911 roku Brookes wygrał Australasian Championships (obecnie Australian Open), pokonując w finale Horace’a Rice’a.

Na koncie miał także szereg sukcesów deblowych na najważniejszych imprezach. W 1905 roku na Wimbledonie w parze z Alfredem Dunlopem zakończył udział na finale turnieju pretendentów (porażka z Frankiem Riseleyem i Sidneyem Smithem), ale w 1907 i 1914 roku (w obu przypadkach z Anthonym Wildingiem) wygrywał rywalizację w grze podwójnej^[1]. W 1919 roku razem z Geraldem Pattersonem stworzył pierwszą australijską parę, która wygrała U.S. National Championships (w finale pokonali Vincenta Richardsa i Williama Tildena). W 1911 roku z Johnem Addisonem doszedł do finału debla w Australasian Championships (porażka z Rodneyem Heathem i Randolphem Lycettem), a tytuł w zawodach wywalczył w 1924 roku, kiedy z Jamesem O. Andersonem pokonał w decydującym meczu Geralda Pattersona i Patricka O’Harę Wooda.

Największe sukcesy reprezentacyjne Brookes odnosił przed I wojną światową, kiedy razem z Anthonym Wildingiem najpierw odebrał Puchar Davisa Brytyjczykom (w finale w 1907 pokonał Arthura Gore’a i Herbert Ropera Barretta), a następnie bronił trofeum w 1908, 1909 i 1911 przeciwko Stanom Zjednoczonym (w 1910 nie przeprowadzono rywalizacji, a finał edycji 1911 rozegrano na początku stycznia 1912). W 1912 roku Puchar Davisa odzyskali Brytyjczycy, ale w 1914 roku ponownie triumfowała Australazja, przy dużym udziale Brookesa, który pozostał niepokonany w trzech spotkaniach eliminacyjnych, a jedyną porażkę poniósł w finale z Amerykaninem Maurice’em McLoughlinem, co jednak nie miało znaczenia dla końcowego wyniku (w finale 1914 Brookes zdobył ponadto punkt singlowy, pokonując Richarda N. Williamsa, oraz deblowy z Wildingiem, pokonując McLoughlina i Toma Bundy’ego). W 1919 roku Australazja obroniła Puchar Davisa, chociaż już bez Wildinga (poległego na froncie I wojny światowej), a Brookes ograniczył swój występ do debla z Pattersonem. W 1920 roku Brookes z zespołem narodowym ponieśli porażkę w finale ze Stanami Zjednoczonymi.

Norman Brookes był także zasłużonym działaczem tenisowym. W 1904 roku należał (m.in. obok Anthony’ego Wildinga) do grona współzałożycieli Stowarzyszenia Tenisowego Australazji (Nowa Zelandia powołała własną oddzielną federację w 1922 roku) i w 1926 roku został wybrany na prezydenta Australijskiego Stowarzyszenia Tenisowego^[1]. Pełnił tę funkcję do 1955 roku.

Jego imię nadano trofeum, o które walczą mężczyźni na Australian Open. W 1977 roku, w setną rocznicę urodzin, a zarazem na stulecie Wimbledonu, Brookes został wpisany do Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy.

Finały w turniejach wielkoszlemowych

Gra pojedyncza (3–2)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwnik	Wynik finału
Finalista	1.	1905	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Lawrence Doherty	6:8, 2:6, 4:6
Zwycięzca	1.	1907	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Arthur Gore	6:4, 6:2, 6:2
Zwycięzca	2.	1911	Australasian Championships, Melbourne	Trawiasta	Horace Rice	6:1, 6:2, 6:3
Zwycięzca	3.	1914	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Anthony Wilding	6:4, 6:4, 7:5
Finalista	2.	1919	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Gerald Patterson	3:6, 5:7, 2:6

Gra podwójna (4–1)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy	Wynik finału
Zwycięzca	1.	1907	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Anthony Wilding	Karl Behr Beals Wright	6:4, 6:4, 6:2
Finalista	1.	1911	Australasian Championships, Melbourne	Trawiasta	John Addison	Rodney Heath Randolph Lycett	2:6, 5:7, 0:6
Zwycięzca	2.	1914	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Anthony Wilding	Charles Dixon Herbert Roper Barrett	6:1, 6:1, 5:7, 8:6
Zwycięzca	3.	1919	U.S. National Championships, Nowy Jork	Trawiasta	Gerald Patterson	William Tilden Vincent Richards	8:6, 6:3, 4:6, 4:6, 6:2
Zwycięzca	4.	1924	Australasian Championships, Melbourne	Trawiasta	James Outram Anderson	Pat O’Hara Wood Gerald Patterson	6:2, 6:4, 6:3

Przypisy

Bibliografia

• Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-08-21]  (ang.).
• Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2013-08-21]  (ang.).
• Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2013-08-21]  (ang.).
• Bud Collins, Tennis Encyclopedia, Visible Ink Press, Detroit 1997
• ZbigniewZ. Dutkowski ZbigniewZ., T – jak tenis, JanJ. Lis (red.), wyd. I, Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1979 .
• Martin Hedges, The Concise Dictionary of Tennis, Mayflower Books Inc, Nowy Jork 1978

Linki zewnętrzne

• Profil na stronie Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy