Obrona przeciwlotnicza

Obrona przeciwlotnicza – część obrony powietrznej obejmująca walkę ze środkami napadu powietrznego przeciwnika w powietrzu.

Charakterystyka

Obrona przeciwlotnicza to całokształt sił, środków i przedsięwzięć mających na celu niedopuszczenie lub ograniczenie do minimum oddziaływania lotnictwa nieprzyjaciela na wojska, ludność i obiekty w czasie prowadzenia działań bojowych i w rejonach ześrodkowania oraz obronę ważnych obiektów wojskowych przed rozpoznaniem i uderzeniami z powietrza lotnictwa i bezzałogowych środków napadu powietrznego głównie z małych wysokości. W strukturze polskich sił zbrojnych możemy wyodrębnić obronę przeciwlotniczą poszczególnych rodzajów sił zbrojnych^{[1] [a][1]}.}} Wyodrębnia się obronę bierną i czynną^[2].

Cel obrony przeciwlotniczej osiąga się w wyniku realizacji dwóch zasadniczych funkcji:

• niszczenia (obezwładniania) środków napadu powietrznego w powietrzu,
• informowania o zagrożeniu z powietrza.

Obrona przeciwlotnicza jest częścią składową systemu obrony powietrznej^[3].

Do zasadniczych elementów obrony przeciwlotniczej należą:

• prowadzenie rozpoznania celów powietrznych,
• działania artylerii przeciwlotniczej i rakiet przeciwlotniczych, lotnictwa myśliwskiego oraz przeciwlotniczych karabinów maszynowych,
• prowadzenie zmasowanego ognia z broni strzeleckiej,
• maskowanie i uodparnianie wojsk (obiektów) na skutki działania lotnictwa nieprzyjaciela.

Głównym celem Wojsk OPL SP w latach 2007–2012 było osiąganie interoperacyjności z Zintegrowanym Systemem Obrony Powietrznej NATO – NATINADS oraz z Wojskami Obrony Przeciwlotniczej Wojsk Lądowych i Marynarki Wojennej, w celu zapewnienia im możliwości wykonywania zadań w układzie narodowym, sojuszniczym i wielonarodowym (koalicyjnym), koncentrując swój wysiłek na osłonie:

• wyznaczonych baz lotniczych,
• wojsk operacyjnych w rejonach zgrupowań i przepraw,
• najważniejszych obiektów przemysłowych i administracyjnych.

W świetle tych zadań oraz obecnych i przewidywanych zagrożeń, oprócz zdolności do zwalczania samolotów, wojska OPL muszą posiadać zdolności do niszczenia rakiet balistycznych, pocisków samosterujących, bezpilotowych aparatów latających, obiektów powietrznych o małej skutecznej powierzchni odbicia.

Zadania obrony przeciwlotniczej mogą być realizowane sposobami strefowo-obiektowej i bezpośredniej OPL. Strefowo-obiektowa OPL jest realizowana w osłonie wielu obiektów rozmieszczonych na znacznym obszarze. Organizuje się ją w warunkach dysponowania dużym i różnorodnym potencjałem bojowym. Bezpośrednia OPL jest realizowana w sytuacjach deficytu środków walki przeciwlotniczej. Jest ukierunkowana na osłonę konkretnych obiektów przed atakiem ŚNP z małych odległości i wysokości^[4].

Uwagi

Przypisy

Zobacz multimedia związane z tematem: Obrona przeciwlotnicza

Bibliografia

• Bogdan Grenda: System walki Sił Powietrznych Rzeczypospolitej Polskiej. Warszawa: Ementon, 2014. ISBN 978-83-65009-01-2.
• Michał Huzarski (red.), Jarosław Wołejszo (red.): Leksykon obronności. Polska i Europa. Warszawa: Wydawnictwo „Bellona”, 2014. ISBN 978-83-11-13382-2.
• Marian Laprus (red.): Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979. ISBN 83-11-06229-3.