Ocelot wielki

Ten artykuł dotyczy zwierzęcia. Zobacz też: Ocelot (ujednoznacznienie).
Ocelot wielki
Leopardus pardalis[1]
(Linnaeus, 1758)[2]
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Rząd

drapieżne

Rodzina

kotowate

Podrodzina

koty

Rodzaj

ocelot

Gatunek

ocelot wielki

Synonimy
  • Felis pardalis Linnaeus, 1758[2]
  • Felis mexicana Kerr, 1792[3]
  • Felis ocelot Link, 1795[4]
  • Felis armillatus F. Cuvier, 1820[5]
  • Felis mitis F. Cuvier, 1820[6]
  • Felis chibiguazu J.B. Fischer, 1829[7]
  • Felis chibi-gouazou J.E. Gray, 1827[8]
  • Felis chati J.E. Gray, 1827[9]
  • Felis hamiltonii J.B. Fischer, 1829[7]
  • Felis griffithii J.B. Fischer, 1829[10]
  • Felis canescens Swainson, 1838[11]
  • Felis smithii Swainson, 1838[12]
  • Felis maracaya Wagner, 1841[13]
  • Leopardus griseus J.E. Gray, 1842[14]
  • Leopardus pictus J.E. Gray, 1842[14]
  • Felis pseudopardalis Boitard, 1842[15]
  • Felis brasiliensis Schinz, 1844[16]
  • Felis melanura Ball, 1844[17]
  • Felis albescens Pucheran, 1855[18]
  • Felis limitis Mearns, 1902[19]
  • Felis costaricensis Mearns, 1903[20]
  • Felis aequatorialis Mearns, 1903[21]
  • Felis mearnsi Allen, 1904[22]
  • Felis maripensis J.A. Allen, 1904[23]
  • Felis sanctaemartae J.A. Allen, 1904[24]
  • Felis ludoviciana Brass, 1911[25]
  • Felis buffoni Brass, 1911[26]
  • Felis pardalis puscaea Thomas, 1914[27]
  • Oncoides pardalis tumatumari J.A. Allen, 1915[28]
  • Felis pardalis nelsoni Goldman, 1925[29]
  • Felis pardalis sonoriensis Goldman, 1925[30]
  • Leopardus pardalis steinbachi Pocock, 1941[31]
Podgatunki[33]
  • L. p. pardalis (Linnaeus, 1758)[2]
  • L. p. mitis (F. Cuvier, 1820)[32]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[34]

Zasięg występowania
Mapa występowania
Systematyka w Wikispecies
Multimedia w Wikimedia Commons
Hasło w Wikisłowniku

Ocelot wielki[35], ocelot[36][a] (Leopardus pardalis) – gatunek drapieżnego ssaka z podrodziny kotów (Felinae) w obrębie rodziny kotowatych (Felidae).

Taksonomia

Gatunek po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego opisał w 1758 roku szwedzki przyrodnik Karol Linneusz nadając mu nazwę Felis pardalis[2]. Holotyp pochodził ze stanu Veracruz, w Meksyku[37].

Najnowsze analizy filogenetyczne oparte o mtDNA wykazują, że L. pardalis dzieli się na cztery główne grupy geograficzne[33]. Populacje z Ameryki Środkowej i południowej Ameryki Południowej tworzą monofiletyczne grupy, natomiast populacje z północnej Ameryki Południowej dzielą się na dwa odrębne, rodowe klastry[33]. Jeden klaster geograficzny znajduje się w północnej północno-wschodniej Ameryce Południowej (Gujana Francuska i północna Brazylia), natomiast drugi w Ameryce Środkowej i północnej północno-zachodniej Ameryce Południowej (Panama, Trynidad, Wenezuela i północna Brazylia)[33]. Badania morfometryczne sugerują, że w obrębie L. pardalis mogą występować dwa odrębne gatunki (pardalis i mitis), ale wymaga to dalszych badań[33]. Tradycyjnie uznawano dziesięć podgatunków[37][38], ale analizy z 2017 roku obniżyły tę liczbę do dwóch[39]. Również autorzy Illustrated Checklist of the Mammals of the World rozpoznają dwa podgatunki[33].

Etymologia

  • Leopardus: gr. λεοπαρδος leopardos „lampart, pantera”[40].
  • pardalis: gr. παρδαλις pardalis „lampart”[41].
  • mitis: łac. mitis „łagodny, niegroźny”[42].

Zasięg występowania

Ocelot wielki występuje w Ameryce zamieszkując w zależności od podgatunku[33]:

Morfologia

Długość ciała (bez ogona) 72,6–100 cm, długość ogona 25,5–41 cm; masa ciała samic 6,6–11 kg, samców 7–15,5 kg[38]. Oceloty mają krótką, jedwabistą sierść o barwie zależnej od otoczenia, w którym żyją. Koty żyjące w lasach mają żółtą lub rudą sierść, a zamieszkujące krzaki – szarą.

Nieregularny wzór z ciemnych plam i pręg zdobi futro ocelota. Na grzbiecie i bokach plamy tworzą rozety, na głowie, ogonie i łapach przechodzą w ciemne pasy. Brzuch jest jasny. Uszy czarne (z białymi plamkami) i zaokrąglone są osadzone na niewielkiej głowie. Ma silne łapy z ostrymi pazurami.

Środowisko życia

  • lasy równikowe
  • środowisko otwarte, np. torfowiska, sawanny
  • środowiska wilgotne, jeziora, stawy
  • namorzyny

Widoczne cechy

  • Ciąża: 70-80 dni
  • Liczba młodych: 2-4
  • Dojrzałość płciowa: samiec – 2,5 roku, samica – 2 lata
  • Pożywienie: drobne kręgowce
  • Długość życia: 12-15 lat

Pożywienie

Oceloty żywią się wieloma zwierzętami, w tym: szczurami, kawiami domowymi, małpami, pancernikami, mrówkojadami, aguti, różnymi jeleniowatymi, młodymi pekari, jaszczurkami, wężami, żółwiami i różnymi ptakami. Często zakradają się do kurników.

Rozmnażanie

Dojrzałość płciową samice osiągają w wieku 2 lat, a samce pół roku później. Okres godowy trwa od października do stycznia. Po ciąży trwającej ok. 70 dni w dziupli rodzą się 2-4 kocięta, które otwierają oczy po 15 dniach. Dwa lata młode uczą się od matki różnych technik polowań, a wkrótce potem wyruszają na poszukiwanie własnego terytorium.

Tryb życia

Występuje przeważnie w wilgotnych lasach. Często przebywa niedaleko ludzkich siedzib. Spotykany również na polach i na plantacjach trzciny cukrowej. Te małe koty nie łączą się w pary. Prowadzą nocny tryb życia. Dzień spędzają na drzewach, w nocy polują.

Ochrona

Najintensywniej polowano na oceloty w latach 60. i 70. Z powodu pięknego rysunku i jedwabistości futra, skóry tych kotów były i są bardzo cenne. Obecnie oceloty są chronione przepisami konwencji waszyngtońskiej (CITES) i choć handel skórami jest zabroniony, nadal się je zabija.

Inne

  • Na młode oceloty polują węże boa, anakondy i kajmany
  • Wrogami naturalnymi tych kotów są inne oceloty, pumy i jaguary
  • Zwierzęta te nie boją się wody – bardzo dobrze pływają
  • Oceloty mogą poruszać się bezszelestnie nawet po suchych liściach, dzięki miękkim poduszeczkom
  • Samice często wyrywają sobie sierść ze skóry na brzuchu, aby wyścielić nią gniazdo
  • Małe zwierzęta przynoszone przez matkę do gniazda służą młodym do nauki polowania

Uwagi

  1. ↑ Nazwa ocelot jest również używana w odniesieniu do rodzaju Leopardus.

Przypisy

  1. ↑ Leopardus pardalis, [w:] Integrated Taxonomic Information System  (ang.).
  2. ↑ a b c d C. Linnaeus: Systema naturae per regna tria naturae, secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis. Wyd. 10. T. 1. Holmiae: Impensis Direct. Laurentii Salvii, 1758, s. 42. (łac.).
  3. ↑ R. Kerr: The animal kingdom, or zoological system, of the celebrated Sir Charles Linnæus. Class I. Mammalia: containing a complete systematic description, arrangement, and nomenclature, of all the known species and varieties of the mammalia, or animals which give suck to their young; being a translation of that part of the Systema Naturæ, as lately published, with great improvements, By Professor Gmelin of Goettingen. Edinburgh: Printed for A. Strahan, and T. Cadell, London, and W. Creech, 1792, s. 151. (ang.).
  4. ↑ Cuvier 1824 ↓, s. 139.
  5. ↑ Cuvier 1824 ↓, s. 141, ryc. 54.
  6. ↑ a b Fischer 1830 ↓, s. 568.
  7. ↑ Gray 1827 ↓, s. 167.
  8. ↑ Gray 1827 ↓, s. 169.
  9. ↑ Fischer 1830 ↓, s. 569.
  10. ↑ Swainson 1838 ↓, s. 118.
  11. ↑ Swainson 1838 ↓, s. 120.
  12. ↑ J.A. Wagner: Supplementband. W: J.Ch.D. Schreber: Die Säugthiere in Abbildungen nach der Natur, mit Beschreibungen. Cz. 2. Erlangen: Expedition des Schreber'schen säugthier- und des Esper’schen Schmetterlingswerkes, 1841, s. 492. (niem.).
  13. ↑ a b J.E. Gray. Descriptions of some new genera and fifty unrecorded species of Mammalia. „The Annals and Magazine of Natural History”. 10, s. 260, 1842. (ang.). 
  14. ↑ P. Boitard: Le jardin des plantes; description et mœurs des mammifères de la Ménagerie et du Muséum d’histoire naturelle. Paris: J.-J. Dubochet, 1842, s. 263. (fr.).
  15. ↑ H.R. Schinz: Systematisches Verzeichniss aller bis jetzt bekannten Säugethiere oder Synopsis Mammalium nach dem Cuvier’schen System. Cz. 1. Solothurn: Verlag von Jent und Bakmann, 1845, s. 435. (niem.).
  16. ↑ R. Ball. Description of the Felis Melanura. „Proceedings of the Zoological Society of London”. 12, s. 128, 1844. (ang.). 
  17. ↑ J. Pucheran: Description du Chat Bai et du Chat Albesceist; et remarques sur les caracteres et sur la distribution geographique de plusieurs autres Chats. W: I. Geoffroy Saint-Hilaire (red.): Voyage autour du monde sur la frégate la Vénus Zoologie: mammifères, oiseaux, reptiles, et poissons. Paris: Gide et J. Baudry, 1855, s. 149. (fr.).
  18. ↑ E.A. Mearns. Description of a new ocelot from Texas and northeastern Mexico. „Proceedings of the Biological Society of Washington”. 14, s. 146, 1902. (ang.). 
  19. ↑ Mearns 1903 ↓, s. 245.
  20. ↑ Mearns 1903 ↓, s. 246.
  21. ↑ J.A. Allen. Mammals from southern Mexico and Central and South America. „Bulletin of the American Museum of Natural History”. 20, s. 71, 1904. (ang.). 
  22. ↑ Allen 1904 ↓, s. 331.
  23. ↑ Allen 1904 ↓, s. 332.
  24. ↑ Brass 1911 ↓, s. 411.
  25. ↑ Brass 1911 ↓, s. 412.
  26. ↑ O. Thomas. On various South-American mammals. „The Annals and Magazine of Natural History”. Eight series. 13, s. 347, 1914. (ang.). 
  27. ↑ J.A. Allen. New South American mammals. „Bulletin of the American Museum of Natural History”. 34, s. 632, 1915. (ang.). 
  28. ↑ Goldman 1925 ↓, s. 122.
  29. ↑ Goldman 1925 ↓, s. 123.
  30. ↑ R.I. Pocock. Some new geographical races of Leopardus, commonly known as ocelots and margays. „The Annals and Magazine of Natural History”. Eleventh series. 8, s. 235, 1941. DOI: 10.1080/03745481.1941.9727966. (ang.). 
  31. ↑ Cuvier 1820 ↓, s. 141, ryc. 54.
  32. ↑ a b c d e f g C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 2: Eulipotyphla to Carnivora. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 145. ISBN 978-84-16728-35-0. (ang.).
  33. ↑ A.A. Paviolo A.A. i inni, Leopardus pardalis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2020, wersja 2020-2 [dostęp 2020-08-17]  (ang.).
  34. ↑ W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 143. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
  35. ↑ Zwierzęta: encyklopedia ilustrowana. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2005, s. 159. ISBN 83-01-14344-4.
  36. ↑ a b D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Species Leopardus pardalis. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2022-04-03].
  37. ↑ a b M.E. & F.C. Sunquist: Family Felidae (Cats). W: D.E. Wilson & R.A. Mittermeier (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 1: Carnivores. Barcelona: Lynx Edicions, 2009, s. 145. ISBN 978-84-96553-49-1. (ang.).
  38. ↑ A.C. Kitchener, C. Breitenmoser-Würsten, E. Eizirik, A. Gentry, L. Werdelin, LA. Wilting, N. Yamaguchi, A.V. Abramov, P. Christiansen, C. Driscoll, J.W. Duckworth, W.E. Johnson, S.J. Luo, E. Meijaard, P O’Donoghue, J. Sanderson, K. Seymour, M. Bruford, C. Groves, M. Hoffmann, K. Nowell, Z. Timmons & S. Tobe. A revised taxonomy of the Felidae : The final report of the Cat Classification Task Force of the IUCN Cat Specialist Group. „Cat News”. Special Issue (80), s. 47–48, 2017. (ang.). 
  39. ↑ Palmer 1904 ↓, s. 369.
  40. ↑ Palmer 1904 ↓, s. 515.
  41. ↑ Edmund C.E.C. Jaeger Edmund C.E.C., Source-book of biological names and terms, wyd. 1, Springfield: Charles C. Thomas, 1944, s. 137, OCLC 637083062  (ang.).

Bibliografia

  • F. Cuvier: Le chati femelle. W: È. Geoffroy Saint-Hilaire & F. Cuvier (red. red.): Histoire naturelle des mammifères: avec des figures originales, coloriées, dessinées d’aprèsdes animaux vivans. T. 1. Paris: Chez A. Belin, 1824, s. 139–141. (fr.).
  • J.E. Gray: Synopsis of the species of the class Mammalia. W: E. Griffith: The animal kingdom arranged in conformity with its organization, by the baron Cuvier, member of the institute of France, &c. &c. &c. additional descriptions all the species hitherto named, and of many not before noticed. Cz. 5. London: Geo. B. Whittaker, 1827, s. 1–391. (ang.).
  • J.B. Fischer: Synopsis Mammalium. Stuttgardtiae: J. G. Cottae, 1830, s. 1–752. (łac.).
  • W. Swainson: Animals in menageries. London: Printed for Longman, Orme, Brown, Green, & Longmans, and John Taylor, 1838, s. 1–337. (ang.).
  • E.A. Mearns. The ocelot cats. „Proceedings of the United States National Museum”. 25, s. 237–249, 1903. (ang.). 
  • J.A. Allen. New mammals from Venezuela and Colombia. „Bulletin of the American Museum of Natural History”. 20, s. 327–336, 1904. (ang.). 
  • T.S. Palmer. Index Generum Mammalium: a List of the Genera and Families of Mammals. „North American Fauna”. 23, s. 1–984, 1904. (ang.). 
  • E. Brass: Aus dem reiche der pelze. Berlin: Im verlage der Neuen pelzwaren-zeitung, 1913, s. 1–709. (niem.).
  • E.A. Goldman. Two new ocelots from Mexico. „Journal of Mammalogy”. 6 (2), s. 122–124, 1925. DOI: 10.2307/1373387. (ang.). 
  • Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Leopardus pardalis. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 8 grudnia 2007]
Kontrola autorytatywna (takson):
  • LCCN: sh85093955
  • BNCF: 32516
  • J9U: 987007543670405171
Encyklopedia internetowa:
  • Britannica: animal/ocelot
  • SNL: ozelot
  • Catalana: 0127232
  • DSDE: ozelot
Identyfikatory zewnętrzne:
  • EoL: 313991
  • GBIF: 2434982
  • identyfikator iNaturalist: 41997
  • ITIS: 552470
  • NCBI: 32538
  • identyfikator taksonu Fossilworks: 47513