PZInż 130

PZInż 130

Dane podstawowe
Państwo	Polska
Typ pojazdu	czołg pływający
Trakcja	gąsienicowa
Załoga	2 osoby
Dane techniczne
Silnik	PZInż.425:8-cylindrowy widlasty (V8), silnik gaźnikowy 4-suwowy,chłodzony cieczą,o mocy 95 KM przy 3600 obr./min, pojemność 3880 cm³,
Poj. zb. paliwa	210 l
Pancerz	stalowy, nitowany, 4-8 mm
Długość	4,22 m
Szerokość	2,08 m
Wysokość	1,88 m
Prześwit	0,32 m
Masa	3,92 t
Moc jedn.	24,2 KM/t
Nacisk jedn.	0,35 kG/cm²
Osiągi
Prędkość	60 km/h (droga) 7-8 km/h (woda)
Zasięg pojazdu	360 km (droga) 210-220 km (teren)
Pokonywanie przeszkód
Rowy (szer.)	1,8 m
Kąt podjazdu	38°
Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 x armata automatyczna kalibru 20 mm lub 1 x karabin maszynowy kalibru 7,62 mm (prototyp nie był uzbrojony)

PZInż 130 – polski eksperymentalny lekki czołg pływający z okresu dwudziestolecia międzywojennego

Historia

PZInż. 130 był eksperymentalnym pojazdem wzorowanym na brytyjskim czołgu pływającym Vickers-Carden-Loyd Amphibian. Decyzję o rozpoczęciu prac projektowych nad tą konstrukcją podjęto po fiasku rozmów dotyczących zakupu brytyjskiego pojazdu. Głównym projektantem PZInż. 130 był inż. Edward Habich. Nieuzbrojony prototyp czołgu był gotów w roku 1937, 2 października 1937 roku został przekazany na testy wojskowe. Podczas rozmaitych rajdów i prób przejechał około 3500 km bez poważnych usterek, zbierając pochlebne opinie ze względu na swoją prędkość i łatwość pokonywania przeszkód terenowych. Mimo to, w maju 1939 roku Sztab Główny podjął decyzję o nierozwijaniu idei czołgów pływających. Prototyp odesłano do Warsztatu Doświadczalnego w Ursusie. Po kampanii wrześniowej został przejęty przez Niemców. Dalsze losy nieznane.

Konstrukcja

Napęd PZInż. 130 stanowił polski silnik benzynowy typu PZInż 425 o mocy 95 KM pozwalający na rozwijanie prędkości dochodzącej do 60 km/h. Taka moc silnika pozwalała na równoczesne napędzanie śruby wodnej, jak i gąsienic, co pozwalało na szybki wyjazd z wody lub szybszą jazdę po dnie płytkich akwenów. Wodny napęd czołgu stanowiła śruba wodna umieszczona w ruchomej osłonie hydrodynamicznej pełniącej rolę steru. Prototyp czołgu był nieuzbrojony, ale docelowo pojazd miał być wyposażony w pojedynczy karabin maszynowy wz. 25 lub w najcięższy karabin maszynowy wz. 38FK. Wnętrze pojazdu składało się z dwóch przedziałów. W prawym znajdował się silnik, w lewym dwuosobowa załoga. Kierowca dysponował do obserwacji peryskopem odwracalnym Gundlacha. Stanowisko dowódcy czołgu mieściło się w jednoosobowej wieży pochodzącej z prac nad czołgiem TKW. W celu poprawienia pływalności czołgu zastosowano błotniki pełniące rolę pływaków, od środka wypełnione masą korkową oraz zmniejszono wagę czołgu poprzez zastosowanie żeberkowych kół nośnych i lekkich gąsienic. Cały czołg pokryty był pancerzem nitowanym o grubości 8 mm, co zapewniało ochronę przed pociskami karabinowymi i odłamkami. Jako że pojazd powstawał równolegle do czołgu lekkiego 4TP, wiele elementów tych pojazdów było zunifikowanych.

Bibliografia

• Janusz Magnuski. Czołgi rozpoznawcze PZInż.-130 i PZInż.-140. „Nowa Technika Wojskowa”. 1993. nr 11. s. s. 8-12. ISSN 1230-1655. 
• Janusz Magnuski. Czołgi pływający PZInż. 130. „Nowa Technika Wojskowa”. 2005. nr 3. s. s. 54-56. ISSN 1230-1655. 

Linki zewnętrzne

• Polski lekki czołg pływający PZInż.130. derela.republika.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-01-06)]. w serwisie Polska Broń Pancerna 1918-39