Parawirtualizacja

Ten artykuł od 2020-03 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Parawirtualizacja – technika wirtualizacji, w której wirtualizowany system operacyjny (Gość – ang. Guest, Partycja – ang. Partition lub Domena - ang. Domain) współpracuje ze środowiskiem operacyjnym komputera w zakresie obsługi tych elementów sprzętowych, których obsługa kolidowałaby z działalnością innych środowisk wirtualizowanych.

Współpraca taka realizowana jest za pośrednictwem dodatkowej warstwy abstrakcji i obsługi sprzętu zwanej hiperwizorem. Hypervisor występuje zazwyczaj jako część oprogramowania firmware'u komputera na którym realizowana jest wirtualizacja (np. SUN LDOMs; IBM LPAR) ale może występować także jako część oprogramowania uruchamiana przed właściwym systemem operacyjnym (np. Xen, Hyper-v i inne).

Działalność hypervisora może być wspomagana sprzętowo w architekturach procesorów które wspierają taki rodzaj wirtualizacji, np. IBM Power czy SUN UltraSPARC T1.

W celu osiągnięcia większej elastyczności działania środowisk wirtualnych w technice parawirtualizacji hypervisor implementuje zazwyczaj możliwość obsługi wirtualnych urządzeń blokowych czy sieciowych których obsługa realizowana jest przez wydzieloną w tym celu partycję systemową - np. LPAR: VIOS, Xen: Dom0, LDOM: I/O Domain.

Zobacz też

• VirtIO