Paul Gallico

Paul Gallico

Paul Gallico, fotografia wykonana w 1937 roku przez Carla Van Vechtena
Imię i nazwisko	Paul William Gallico
Data i miejsce urodzenia	26 lipca 1897 Nowy Jork
Data i miejsce śmierci	15 lipca 1976 Monte Carlo
Narodowość	amerykańska
Język	angielski
Alma Mater	Columbia College
Dziedzina sztuki	literatura
Ważne dzieła
The Snow Goose (1941) The Poseidon Adventure (1969)

Paul Gallico (ur. 26 lipca 1897 w Nowym Jorku jako Paul William Gallico, zm. 15 lipca 1976 w Monako) – amerykański pisarz, autor opowiadań oraz powieści o tematyce sportowej. Do najbardziej znanych jego dzieł należą: nowela The Snow Goose (1941), która w 1975 roku zainspirowała zespół Camel do nagrania albumu koncepcyjnego pod tym samym tytułem oraz powieść przygodowa The Poseidon Adventure (1969), która stała się kanwą filmów: Tragedia „Posejdona” (1972), Po tragedii Posejdona (1979), Posejdon (2005) i Posejdon (2006).

Życiorys i twórczość

Paul Gallico urodził się jako syn włoskiego pianisty koncertowego Paolo Gallico i pochodzącej z Austrii Hortense Erlich. Rodzice mieli nadzieję, ze syn pójdzie w ślady ojca i zajmie się muzyką, ale młody Paul, mierzący 191 cm, zainteresował się sportem^[1]. Uczęszczał do Columbia College przy Columbia University, który ukończył w 1921 roku. Pracował jako sztauer, bileter w operze, robotnik w fabryce, instruktor wychowania fizycznego i korepetytor. W college’u oprawiał wiele dyscyplin sportowych, w tym pływanie i wioślarstwo. Chciał poznać każdą dyscyplinę od strony fizycznej, żeby zdobyte doświadczenia wykorzystać później w pracy pisarskiej. Po krótkim okresie współpracy z „National Board of Review” dołączył w 1922 roku do zespołu „New York Daily News”. Początkowo zajmował się tematyką teatralną, później przeszedł do działu sportowego, gdzie zlecono mu napisanie artykułu o znanym bokserze Jacku Dempseyu^[2]. W 1923 roku Gallico stoczył z Dempseyem walkę, którą przegrał przez nokaut^[1]. Przez następne 14 lat zajmował się sportem, zarówno jako wydawca jak i felietonista, pisząc o znanych postaciach ze świata sportu. Jego reportaże miały posmak autentyczności. Gallico próbował swych sil w ponad 30 dyscyplinach, w tym w pilotażu samolotów. Przekonywał znanych sportowców, aby walczyli z nim lub pozwalali sobie towarzyszyć. Grał w tenisa z Helen Wills Moody i Vincentem Richardsem, pływał z Johnnym Weissmullerem, chwytał piłki baseballowe rzucane przez Dizzy’ego Deana i Lefty’ego Grove’a, grał w golfa z Bobbym Jonesem i jeździł z kierowcą wyścigowym Cliffem Bergerem. Jego wnikliwe i realistyczne reportaże dostarczały czytelnikom wiedzy nie tylko na temat dyscypliny sportowej, ale i uprawiającego ją zawodnika^[3]. Gallico przyczynił się do zorganizowania amatorskiego turnieju bokserskiego Golden Gloves (Złote Rękawice) i podobnego turnieju dla łyżwiarzy-amatorów pod nazwą Silver Skates (Srebrne Łyżwy)^[4].

W 1932 roku Gallico zajął się pisarstwem, a zwłaszcza fikcją literacką. Opublikował 14 krótkich opowiadań magazynie „The Saturday Evening Post”, jedno zaś – w „The American Magazine”. W 1936 roku odszedł z „Daily News”^[1]. Działał przeważnie jako freelancer. Pisał artykuły i krótkie opowiadania dla takich periodyków jak (wspomniane wyżej) „The Saturday Evening Post” i „The American Magazine” oraz „Reader’s Digest”, „Esquire”, „True”, „Collier’s”, „Good Housekeeping”, „Vogue”, „The New Yorker”^[3]. Jego 36 wspomnień o sporcie końca lat 20. zostało opublikowanych na łamach „Cosmopolitan”, a następnie wydanych w 1938 roku jako bestseller Farewell to Sport, którego fragmenty opublikowały później „Reader’s Digest”, „Collier’s” i „Good Housekeeping”. Napisane w 1941 roku opowiadanie The Snow Goose zdobyło w tym samym roku wyróżnienie O. Henry Memorial Prize. Latem 1944 roku Gallico został korespondentem wojennym „Cosmopolitan”. Pisarz był czterokrotnie żonaty. Po wojnie mieszkał w Anglii, Liechtensteinie i Monako. Napisał 41 książek i 11 scenariuszy^[1]. Jego najbardziej znane książki to: The Snow Goose (1941), Manxmouse (1968), Mrs. ’Arris Goes to Paris (1958) i jej 4 sequele oraz The Poseidon Adventure (1969)^[5].

Przypisy

Bibliografia

• (red.) Stephen L. Vaughn: Encyclopedia of American Journalism. New York: Routledge, 2008. ISBN 0-415-96950-6. (ang.).
• Edd Applegate: Literary Journalism: A Biographical Dictionary of Writers and Editors. Greenwood Publishing Group, 1996. ISBN 0-313-29949-8. (ang.).

Linki zewnętrzne

• Paul Gallico w bazie IMDb (ang.)