Roman Florer

Roman Florer
Ilustracja
Pułkownik pilot Pułkownik pilot
Data i miejsce urodzenia

15 marca 1886
Brzeżany

Data i miejsce śmierci

6 listopada 1973
Gliwice

Przebieg służby
Lata służby

1907–1929

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

K.u.k. Luftfahrtruppen
Lotnictwo Wojska Polskiego

Jednostki

I Grupa Lotnicza,
3 pułk lotniczy,
4 pułk lotniczy

Stanowiska

dowódca pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Polowa Odznaka Pilota
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Złoty Krzyż Zasługi Order Lwa Białego III Klasy (Czechosłowacja) Komandor Orderu Gwiazdy Rumunii Order Korony Żelaznej III klasy (Austro-Węgry) Krzyż Zasługi Wojskowej (w czasie wojny) Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Krzyż Jubileuszowy Wojskowy Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913
Multimedia w Wikimedia Commons
Kpt. Roman Florer w 1919 r.
Grób pułkownika Florera i jego żony na cmentarzu Centralnym w Gliwicach

Roman Antoni Florer (ur. 14 marca 1888 w Brzeżanach, zm. 6 listopada 1973 w Gliwicach) – austro-węgierski i polski lotnik wojskowy, kapitan pilot Cesarskiej i Królewskiej Armii Austro-Węgier, pułkownik pilot Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się w Brzeżanach, w rodzinie Wilhelma i Janiny z Ołtarzewskich. W 1903 wstąpił do Korpusu Kadetów Piechoty we Lwowie. 18 sierpnia 1907 został mianowany na stopień kadeta–zastępcy oficera ze starszeństwem z 1 września 1907 i 292. lokatą w korpusie oficerów piechoty, i wcielony do Galicyjskiego Pułku Piechoty Nr 45 w Przemyślu. 25 października 1910 został mianowany na stopień porucznika ze starszeństwem z 1 listopada tego roku. W latach 1912–1913 wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach. W maju 1914 został skierowany na kurs obserwatorów lotniczych w Wiedniu. 7 sierpnia 1914 został mianowany na stopień nadporucznika ze starszeństwem z 1 sierpnia 1914 i 344. lokatą, natomiast na stopień kapitana 10 sierpnia 1917 ze starszeństwem z 1 sierpnia tego roku i 25. lokatą.

Po wybuchu I wojny światowej dostał przydział jako obserwator na front serbski i włoski w 4 eskadrze lotniczej. Na przełomie 1914 i 1915 został skierowany na kurs pilotów do Wiener Neustadt. Po ukończeniu kursu powrócił na front jako pilot w 27 eskadrze lotniczej. W czasie jednego z lotów bojowych, lecąc na zwiad jako obserwator z pilotem Hassanem Rizą Effendi Pielerem zestrzelił używając pistoletu Mausera samolot włoski, który w czasie ataku podleciał aż na odległość 50 metrów (włoskim pilotem, który przeżył walkę był późniejszy as Francesco Baracca)[1]. Ze względu na wysokie kwalifikacje na początku 1917 został mianowany dowódcą eskadry. Po powrocie z frontu objął dowództwo 10 zapasowej kompanii lotniczej na lotnisku rakowickim w Krakowie[2].

31 października 1918 poddał się rozkazom gen. Roji i przekazał władzę na lotnisku w ręce por. rez. dr. Zdzisława Dzikowskiego, który przekazał ją w ręce sierż. mech. Antoniego Juchy. Pozbawiony dowództwa Florer doradzał jednak swojemu byłemu podkomendnemu, zapobiegając rozgrabieniu sprzętu oraz utracie samolotów[3] i, po pozytywnym zweryfikowaniu przez władze polskie, 1 listopada ponownie objął dowództwo na lotnisku rakowickim.

Od 9 stycznia do 24 marca 1919 dowodził I Grupą Lotniczą w Warszawie. W maju 1919 został komendantem I Niższej Szkoły Pilotów w Krakowie (we wrześniu 1919 dołączyli do niej również uczniowie II Szkoły Pilotów w Warszawie, po jej likwidacji na skutek pożaru sprzętu na lotnisku mokotowskim). Szkoła działała przez okres wojny polsko-bolszewickiej.

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 8. lokatą w korpusie oficerów aeronautycznych, a jego oddziałem macierzystym był nadal 3 pułk lotniczy[4]. W latach 1922–1923 był komendantem Szkoły Obserwatorów i Strzelców Lotniczych w Toruniu, pozostając oficerem nadetatowym 3 pułku lotniczego[5]. W kwietniu 1924 wyznaczono go na stanowisko dowódcy 4 pułku lotniczego w Toruniu[6]. 23 maja tego roku wydał pierwszy rozkaz organizacyjny. 1 grudnia 1924 roku został mianowany pułkownikiem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów aeronautycznych[7]. W kwietniu 1925 został mianowany komendantem Oficerskiej Szkoły Lotniczej w Grudziądzu[8][9], która dwa lata później została przeniesiona do Dęblina, a 9 sierpnia 1928 przemianowana na Szkołę Podchorążych Lotnictwa. Z dniem 1 lutego 1929 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska, oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr I i skierowany na dwumiesięczny urlop, a z dniem 31 marca tego roku przeniesiony w stan spoczynku[10]. W 1934 roku, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Toruń. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VIII. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[11].

Po zakończeniu służby wojskowej pracował w Drukarni Przemysłowej w Warszawie, a później w fabryce drewna. W 1938 opuścił Warszawę i znalazł zatrudnienie w Katowicach, w fabryce mydła. Okres okupacji spędził w Warszawie. Pracował w fabryce drewna J. Stolińskiego. Służył w Państwowym Korpusie Bezpieczeństwa i Straży Porządkowej, podczas powstania warszawskiego był komendantem domu nr 44, przy ulicy Piusa X. Po wojnie zamieszkał w Chorzowie i pracował jako kierownik sprzedaży w Państwowej Fabryce Związków Azotowych. Pod koniec życia osiedlił się w Gliwicach, gdzie zmarł 6 listopada 1973[12].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Patrz [1].
  2. ↑ 10 Ersatz Fligerkompanie, której około 10% stanowili Polacy.
  3. ↑ "Personel latający i techniczny składający się z żołnierzy obcych narodowości pragnął szybko opuścić stanowiska. Nie wahano się też użyć do ucieczki zgromadzony tu sprzęt. Na lotnisku było zgromadzone około pięćdziesiąt samolotów. Najwięcej (34 szt.) to szkolne płatowce o stukonnych silnikach Brandenburg B. I. Pozostałe samoloty o zwiększonej mocy silnika to głównie płatowce wywiadowcze Oeffag C.II. Było też kilka samolotów typu Albatros BI i B. II, a także Lohner C BII. W nocy z 30 na 31 października 1918 roku austriaccy żołnierze przeczuwając ostateczne załamanie się CK armii rzucili się na magazyny. Personel latający z kolei próbował uciec na samolotach do Austrii. W tej sytuacji kapitan Florer stając na czele garstki oddanych mu Polaków udaremnił uruchomienie samolotów, a także przeszkodził w zniszczeniu i rabunku poaustriackiego mienia pozostawionego na lotnisku." Patrz [2].
  4. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 243.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 932, 943, 1529.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 855, 861.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 731.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 42 z 10 kwietnia 1925 roku, s. 197.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 540, 546.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 14 lutego 1929 roku, s. 70, 83.
  11. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 347, 1015.
  12. ↑ Zieliński 2015 ↓, s. 111.
  13. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 540.
  15. ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. Nr 19 z 12 grudnia 1929 r., s. 361.
  16. ↑ a b c d e f Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 596, 1492.

Bibliografia

  • Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918.
  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
  • Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
  • Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
  • Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
  • Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
  • Ku Czci Poległych Lotników Księga Pamiątkowa. Marian Romeyko (red.). Warszawa: Wydawnictwo Komitetu Budowy Pomnika Poległych Lotników, 1933.
  • Józef Zieliński: Dowódcy pułków lotnictwa polskiego 1921–2012. Warszawa: Bellona, 2015. ISBN 978-83-11-13990-9. OCLC 924867180.