Wiaczesław Pjecuch

Wiaczesław Pjecuch

ros. Вячеслав Алексеевич Пьецух

Imię i nazwisko	Wiaczesław Aleksiejewicz Pjecuch
Data i miejsce urodzenia	18 listopada 1946 Moskwa
Data śmierci	29 września 2019
Narodowość	rosyjska
Język	rosyjski
Alma Mater	Państwowy Pedagogiczny Uniwersytet w Moskwie
Dziedzina sztuki	proza, liryka, esej
Ważne dzieła
Nowa filozofia moskiewska
Teksty w Wikiźródłach
Cytaty w Wikicytatach

Wiaczesław Aleksiejewicz Pjecuch (ros. Вячеслав Алексеевич Пьецух; ur. 18 listopada 1946 w Moskwie, Rosyjska Federacyjna SRR, zm. 29 września 2019^[1]) – rosyjski prozaik współczesny, autor esejów literackich. W swojej twórczości posługuje się parodią i farsą, ukazując współczesną rosyjską powszedniość oraz zanik norm moralnych^[2][3].

Życiorys

Urodził się 18 listopada 1946 w Moskwie. Ojciec był pilotem oblatywaczem w stopniu oficera; matka pracowała w zakładach.

W 1970 roku ukończył Państwowy Pedagogiczny Uniwersytet w Moskwie na wydziale historii. Ponad 10 lat przepracował jako nauczyciel historii (1970-1983). Parał się wieloma profesjami, był m.in. korespondentem radiowym, cieślą, betoniarzem, ślusarzem, poszukiwaczem złota, robotnikiem na budowie elektrowni wodnej w Kołymi. Przez długie lata był literackim konsultantem i recenzentem w magazynie "Sielskaja Mołodioż". Od stycznia 1993 do lipca 1995 był głównym redaktorem magazynu "Drużba Narodow".

Twórczością literacką zajmuje się od 1973 roku. Publikować zaczął w 1978 roku – debiutował opowiadaniem Obmanszczik w magazynie "Litieraturnaja Uczoba" (Nr 5, 1978). Pierwszą książkę – zbiór opowiadań Alfawit wydał w 1983 roku.

Utwory Pjecucha wydawane były w wielu poczytnych magazynach m.in. "Nowyj Mir", "Drużba Narodow", "Znamia", "Oktiabr", "Wołga", "Stolica"; w almanachu "Koniec Wieka"; w zbiorze "Zierkała".

Jest członkiem Związku Pisarzy ZSRR (od 1988) i rosyjskiego oddziału PEN-Cluba.

Był członkiem kolegium redakcyjnego serii książek "Anons" (1989-1990), rady społecznej magazynu "Litieraturnaja Gazieta" (1990-1997). Obecnie jest członkiem rady społecznej magazynu "Wiestnik Jewropy" (od 2001 roku) i Komisji ds. Nagród Państwowych Federacji Rosyjskiej.

Jest laureatem wielu nagród literackich, m.in. "Zołotoj Wiek" (1994), "Znamia" (1996), "Ogoniok" (1997), "Oktiabr'" (2000), "Nowaja Puszkinskaja Priemija" (2006), "Triumf" (2010)^[4].

Wybrana twórczość

Powieści

• 1989 – Nowaja moskowskaja filosofija (ros. Новая московская филосо­фия)
• 1989 – Nasz czełowiek w futlarie (ros. Наш человек в футляре)
• 1990 – Rom-mat (ros. Ром-мат)
• 1990 – Ja i proczeje (ros. Я и прочее)
• 2011 – Ispowied' duraleja (ros. Исповедь дуралея)

Nowele i opowiadania

• Obmanszczik (ros. Обманщик)
• Gosudarstwiennoje Ditia (ros. Государственное Дитя)
• Ruka (ros. Рука)
• Czetwiertyj Rim (ros. Четвертый Рим)
• Czełowiek w ugłu (ros. Человек в углу)
• Szkaf (ros. Шкаф)
• Duchow dien' (ros. Духов день)
• Nocznyje bdienija s Iogannon Wolfgangom Gietie (ros. Ночные бдения с Иоганном Вольфгангом Гете)
• Żyrnow i Pisulin (ros. Жирнов и Писулин)
• Pamiati Kampanełli (ros. Памяти Кампанеллы)
• Kiłler Miłler (ros. Киллер Миллер)
• Klujew i Opiermann (ros. Клюев и Оперманн)
• Lewaja storona (ros. Левая сторона)
• Mużyk, sobaka i Strasznyj sud (ros. Мужик, собака и Страшный суд)
• Dom na Mojkie (ros. Дом на Мойке)
• Doski (ros. Доски)
• A czto u was, riebiata, w riukzakach? (ros. А что у вас, ребята, в рюкзаках?)
• Sierafim Sierafim (ros. Серафим Серафим)
• Mużcziny wyszli pokurit'... (ros. Мужчины вышли покурить...)
• Pauczicha (ros. Паучиха)
• Studient Prochladnych Wod (ros. Студент Прохладных Вод)
• Razgowor (ros. Разговор)
• Żena faraona (ros. Жена Фараона)

Przypisy

Bibliografia

• Biografia Pjecucha, spis dzieł i nagród na portalu ЖЗ. [dostęp 2013-12-06]. (ros.).
• Biografia Pjecucha na portalu Akadiemik. [dostęp 2015-05-20]. (ros.).