Wiatrówka

Ten artykuł od 2022-02 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Wiatrówka – ręczna broń pneumatyczna, miotająca pociski za pomocą energii sprężonego gazu. Najczęściej wykorzystywana w roli broni sportowej, choć w XVIII w. również epizodycznie w charakterze bojowym^[1].

Charakterystyka

Wiatrówki najczęściej wizualnie przypominają karabiny lub pistolety (przez co niekiedy określane są mianem karabinów i pistoletów pneumatycznych), jednak działają na zupełnie innej zasadzie. Materiałem pędnym w tego typu broni jest sprężony gaz (najczęściej powietrze lub dwutlenek węgla). Ze względu na sposób jego sprężania można wyróżnić wiatrówki:

• Sprężynowe – za pomocą naciągu przesuwa się tłok jednocześnie napinając sprężynę. Podczas wystrzału, zwolniona sprężyna napiera na tłok który spręża powietrze w cylindrze i wtłacza je do lufy wyrzucając pocisk^[1]. Rolę naciągu pełni najczęściej osobna dźwignia umieszczona pod lufą (tzw. naciąg dolny), bądź sama lufa osadzona na zawiasie (tzw. lufa łamana).
• PCA (ang. pre-compressed air) – wyposażone w system wstępnego sprężania powietrza. Do napędzania pocisku wykorzystywane jest sprężone powietrze zmagazynowane zawczasu w zintegrowanym cylindrze (uzupełniane każdorazowo za pomocą wbudowanej pompki)^[2].
• Wiatrówki na CO
  2 – wiatrówki zasobnikowe, zasilane demontowalnymi jedno lub wielorazowymi zasobnikami wypełnionymi sprężonym dwutlenkiem węgla.
• PCP (ang. pre-charged pneumatic) – wiatrówki zasobnikowe, zasilane z wbudowanego zasobnika sprzężonego powietrza ładowanego za pomocą specjalnej pompki lub z zewnętrznego zbiornika, np. butli nurkowej. Wiatrówki tego typu są najbardziej zaawansowane technologicznie, prawie pozbawione odrzutu i odznaczają się największą precyzją strzału.

Wiatrówka strzela pociskami (śrutem) wykonanymi zazwyczaj ze stopu ołowiu (spotyka się również wykonane ze stopu cynku bądź z tworzywa sztucznego z osadzonym w nim elementem metalowym, lub pirotechnicznym – tzw. wybuchowe^{[potrzebny przypis]}).

Kaliber wiatrówek sportowych wynosi najczęściej 4,5 mm (ze względu na stosunkowo płaską trajektorię lotu pocisku), natomiast myśliwskich 5,5 mm lub 6,35 mm. Niekiedy używane są również wiatrówki o kalibrze pośrednim (5 mm), a nieliczne modele produkowane są także w kalibrze 9 mm i większym.

• 
  Repetierwindbuchse M.1780, wiatrówka wojskowa z XVIII w.
• 
  Wiatrówka sprężynowa (łamana)
• 
  Wiatrówka ze wstępnym sprężaniem powietrza (PCA)
• 
  Wiatrówka CO
  2 zasilana wymiennymi zasobnikami na dwutlenek węgla.
• 
  Śrut typu Diabolo (4,5 mm), jeden z popularniejszych typów amunicji wykorzystywanej w wiatrówkach sportowych

Zastosowanie

Wiatrówki używane są zarówno w wyczynowym strzelectwie pneumatycznym (sport olimpijski), jak i do rekreacji. W sporcie oprócz strzelectwa tarczowego (tzw. match) jednymi z bardziej popularnych konkurencji są również field target i silhouette. W niektórych państwach dopuszczalne jest także stosowanie wiatrówek w charakterze myśliwskim do polowań na drobną zwierzynę lub do odstrzału szkodników.

Sytuacja prawna w Polsce

Według polskiego prawodawstwa, wobec wiatrówek o energii wylotowej pocisku nieprzekraczającej 17 J nie jest wymagane pozwolenie na broń i rejestracja. Jako broń (objętą restrykcjami) uznawane są dopiero egzemplarze przekraczające tę wartość^[3][4].

Zobacz też

Zobacz hasło wiatrówka w Wikisłowniku

• strzelba Palmera
• airsoft gun
• marker paintballowy
• karabinek sportowy

Przypisy

Bibliografia

• Mała Encyklopedia Wojskowa (R-Ż). T. 3. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1971.