Złota Przełączka

Złota Przełączka
Ilustracja
Złota Przełączka po lewej stronie Złotej Turni
Państwo

 Słowacja

Wysokość

ok. 2230 m n.p.m.

Pasmo

Tatry, Karpaty

Sąsiednie szczyty

Mały Kieżmarski Szczyt, Złota Turnia

Położenie na mapie Tatr
Mapa konturowa Tatr, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Złota Przełączka”
Położenie na mapie Karpat
Mapa konturowa Karpat, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Złota Przełączka”
Ziemia49°12′05,9″N 20°13′04,5″E/49,201639 20,217917

Złota Przełączka (słow. Ušaté sedlo) – przełęcz położona na wysokości ok. 2230 m n.p.m. w słowackich Tatrach Wysokich. Znajduje się w bocznej grani odchodzącej na północny zachód od wierzchołka Małego Kieżmarskiego Szczytu. Oddziela ścianę tego szczytu od położonej tuż obok Złotej Turni[1].

Spod Złotej Przełączki do Złotego Kotła w północnej ścianie Małego Kieżmarskiego Szczytu opada długi żleb zwany Niemiecką Drabiną, dzielący ścianę tę na górne i dolne piętro. W kierunku Miedzianej Kotliny ze Złotej Przełączki opada natomiast Niemiecka Ławka – półka łącząca ją z Miedzianym Przechodem, położonym w zachodnim żebrze Małego Kieżmarskiego Szczytu[1].

Na siodło przełęczy nie prowadzą żadne znakowane szlaki turystyczne, dla taterników prowadzi nią droga przez Niemiecką Drabinę i Miedziane Ławki na Łomnicę – piękna widokowo, ale nie najłatwiejsza. Najdogodniej Złotą Przełączkę można osiągnąć z Doliny Zielonej Kieżmarskiej ukosem przez ścianę Małego Kieżmarskiego Szczytu, Złotą Drabiną i dalej Niemiecką Drabiną. Inna droga wiedzie na przełęcz z Miedzianego Ogródka w Miedzianej Kotlinie (odgałęzieniu Doliny Dzikiej) – początkowo Miedzianą Drabiną i dalej Niemiecką Ławką[1].

Przełęcz była znana poszukiwaczom skarbów już od początków XVIII wieku. Prace górnicze prowadziła w tym rejonie rodzina Fabri z Kieżmarku[1].

Nazwa przełęczy i innych sąsiednich obiektów związana jest z poszukiwaniami, które miały na celu wydobycie złota[2].

Historia

Pierwsze wejścia turystyczne:

  • niepewne: Valér Horti z dwoma towarzyszami i być może przewodnikiem, między 1880 a 1889 r.,
  • pewne: August Otto, przewodnicy Johann Breuer i Johann Franz (senior), 23 lipca 1905 r. – letnie,
  • Eduard Gánocz i István Zamkovszky, zima 1927 r. – zimowe[1].
  • Złota Przełączka widoczna w ścianie Małego Kieżmarskiego Szczytu (nieco na prawo, poniżej wierzchołka)
    Złota Przełączka widoczna w ścianie Małego Kieżmarskiego Szczytu (nieco na prawo, poniżej wierzchołka)
  • Złota Przełączka po lewej stronie Złotej Turni
    Złota Przełączka po lewej stronie Złotej Turni

Przypisy

  1. ↑ a b c d e Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XXII. Wyżnia Miedziana Przełączka – Mała Rakuska Czubka. Warszawa: Sport i Turystyka, 1979, s. 217. ISBN 83-217-2203-2.
  2. ↑ Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 423. ISBN 83-01-13184-5.
  • p
  • d
  • e
Północno-zachodnia grań Małego Kieżmarskiego Szczytu