Explorer 24
Inne nazwy | Air Density AD-C, Air Density Explorer ADE-C, S-56C, S00931 |
---|---|
Indeks COSPAR | 1964-076A |
Państwo | Stany Zjednoczone |
Zaangażowani | |
Rakieta nośna | Scout X-4 |
Miejsce startu | |
Orbita (docelowa, początkowa) | |
Perygeum | 530 km[1] |
Apogeum | 2498 km[1] |
Okres obiegu | 116,30 min[1] |
Nachylenie | 81,40°[1] |
Czas trwania | |
Początek misji | 21 listopada 1964[1] 17:09:39 UTC |
Powrót do atmosfery | 18 października 1968[1] |
Wymiary | |
Kształt | cylindryczny |
Wymiary | śr. 3,6 m |
Masa całkowita | 8,6 kg |
Explorer 24 — amerykański satelita programu Explorer, drugi (po Explorerze 19) z serii ADE - nadmuchiwanych balonów do badania gęstości atmosfery Ziemi. Wyniesiony wraz z satelitą Explorer 25.
Budowa i działanie
Bliźniaczy względem balonów Explorer 9 i Explorer 19. Wykorzystywał opór aerodynamiczny stawiany przez symetryczną powierzchnię statku do badania atmosfery. Statek składał się z dwóch półkul cienkiej folii aluminiowej połączonych mylarową taśmą. Złożony i pusty balon - umieszczony w rakiecie - miał kształt walca o wymiarach 21,6 na 48,3 cm. Po wystrzeleniu nadmuchany był azotem z butli i odrzucony od ostatniego członu rakiety mechaniczną sprężyną. W środku umieszczono również akumulator ładowany przez ogniwo słoneczne, znajdujące się na powierzchni balonu. Powierzchnię równomiernie pokrywały kropki białej farby (o średnicy 5,1 cm), które miały zapewniać stabilizację temperatury satelity. W balonie znajdował się również nadajnik radiowy na częstotliwości 136,62 MHz, o mocy 15 mW, umożliwiający śledzenie satelity. Antenę nadajnika stanowił sam balon.
Przypisy
Bibliografia
- Encyclopedia Astronautics (ang.)
- Jonathan's Space Home Page (ang.)
- NSSDC Master Catalog (ang.)
- Space 40 (cz.)
- p
- d
- e
Lata 50. XX wieku | |
---|---|
Lata 60. XX wieku |
|
Lata 70. XX wieku |
|
Lata 80. XX wieku | |
Lata 90. XX wieku |
|
XXI wiek |
|
Planowane |
|
- Kursywa oznacza misję zakończoną niepowodzeniem