Kościół Najświętszej Marii Panny Wspomożycielki Wiernych w Poznaniu

Kościół
Najświętszej Maryi Panny
Wspomożenia Wiernych
w Poznaniu

A=166 z dnia 25.02.1931 r.[1]
Kościół Salezjanów
Widok z ul. Masztalerskiej
Państwo	Polska
Województwo	wielkopolskie
Miejscowość	Poznań
Adres	ul. Wroniecka 9
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Parafia	Matki Bożej Nieustającej Pomocy, św. Marii Magdaleny i św. Stanisława Biskupa w Poznaniu
Wezwanie	NMP Wspomożenia Wiernych
Położenie na mapie Poznania Kościół Najświętszej Maryi Panny Wspomożenia Wiernych w Poznaniu
Położenie na mapie Polski Kościół Najświętszej Maryi Panny Wspomożenia Wiernych w Poznaniu
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego Kościół Najświętszej Maryi Panny Wspomożenia Wiernych w Poznaniu
52°24′37,04″N 16°56′02,16″E/52,410289 16,933933
Multimedia w Wikimedia Commons

Kościół pw. Najświętszej Marii Panny Wspomożycielki Wiernych nazywany również od dawnej patronki, św. Katarzyny Męczenniczki, Kościołem Katarzynek, lub od obecnych opiekunów Kościołem Salezjanów. Znajduje się on na narożniku ulic Masztalarskiej i Wronieckiej w Poznaniu. Od 2017 r. wielkopostny kościół stacyjny.

Kościół znajduje się na terenie parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy, św. Marii Magdaleny i św. Stanisława Biskupa w Poznaniu.

Architektura

Gotycki korpus świątyni przykrywa dwuspadowy dach. Najciekawszym elementem na zewnątrz jest, wschodni szczyt kościoła, dzielony laskowaniem na wnęki, z których środkowa wypełniona jest ceglanym kratowaniem. Najcenniejszy jest znajdujący się ponad prezbiterium unikatowy typ sklepienia żebrowego zwany sklepieniem piastowskim. Nawę północną pokrywa natomiast sklepienie gwiaździste^[2]

Historia

W 1282 roku przy kościele św. Pawła i św. Jana Ewangelisty powstał klasztor dominikanek, fundacji braci Przedpołkowiców przy współudziale księcia Przemysła II. W pierwszej połowie XIV wieku dominikanki wzniosły w pobliżu murów klasztor, a w 1365 roku patronką kościoła została św. Katarzynę ze Sieny^[3]. Z racji tego wezwania poznańskie dominikanki nazywano „katarzynkami”. W 1404 roku kościół przebudowano dodając między innymi nowe sklepienie nad prezbiterium. Na przełomie XV i XVI wieku, dobudowano nawę północną.

W 1536 roku kościół został zniszczony przez pożar, kolejnych zniszczeń dokonały wojska szwedzkie podczas potopu oraz August II Mocny podczas III wojny północnej. W czasie napoleońskim w kościele stacjonowały wojska francuskie, a potem rosyjskie^[4]. W 1816 roku z powodu złego stanu technicznego rozebrano część budynku klasztornego. W 1822 roku władze zaboru pruskiego skasowały klasztor, a cały zespół zamieniono na magazyny wojskowe. W 1899 roku część zabudowań klasztornych rozebrano pod wytyczoną ulicę Masztalerską^[2].

8 stycznia 1926 roku prymas Polski Kardynał abp Edmund Dalbor zaprosił sajezjanów do Poznania, którym przekazano kościół z klasztorem przy ul. Wronieckiej. Po dokonaniu remontu 6 czerwca 1927 roku Prymas Polski Kardynał abp Edmund Dalbor, poświęcił kościół pw. Najświętszej Maryi Panny Wspomożycielki Wiernych. Salezjanie założyli oratorium dla chłopców. W latach 1931–1937 dyrektorem oratorium był ks. Augustyn Piechura, i w tym czasie uczęszczało ok. 180 chłopców. W oratorium działały: Towarzystwo Najświętszego Sakramentu, Towarzystwo Maryjne, Kółko Misyjne, Towarzystwo Wesołości, Kółko Teatralne i Towarzystwo św. Jana Bosko.

Z oratorium wywodziła się bohaterska „Piątka” męczenników: Edward Klinik, Franciszek Kęsy, Jarogniew Wojciechowski, Czesław Jóźwiak i Edward Kaźmierski. Zostali oni aresztowani przez Gestapo we Wrześniu 1939 roku, za przynależność do tajnej organizacji Wojskowej Organizacji Ziem Zachodnich, ponieważ zostali zdradzeni przez ktoś z organizacji. Początkowo osadzono ich w Poznańskim Forcie VII, a 24 sierpnia 1942 roku w Dreźnie ponieśli śmierć męczeńską. W 1999 roku papież Jan Paweł II ogłosił ich błogosławionymi^[5].

W 1945 roku kościół doznał niewielkich zniszczeń.

Kontrowersje

Od 2015 w Domu Zakonnym Salezjanów przebywał ks. Michał Woźnicki SDB^[6]. Usiłował on wprowadzić w kościele odprawianie mszy trydenckich, co stało się powodem konfliktu z przełożonymi wspólnoty nie wyrażającymi zgody. Od 2016 roku msze trydenckie odprawiał w prywatnej kaplicy, na którą zaadaptował swoją zakonną celę. Tylko czasowo od sierpnia do grudnia 2017 pozwolono mu na odprawianie mszy trydenckich w kościele. W sierpniu 2018 roku został przez władze zakonne wydalony z zakonu^[7]. 8 września 2022 roku został wyrokiem sądu eksmitowany z celi zakonnej^[8]. Następnie przeniósł się do Baranowa, gdzie nadal prowadził działalność duchowną^[9]. 25 września 2023 roku decyzją papieża Franciszka został wydalony ze stanu kapłańskiego i ekskomunikowany^[10].

Galeria

• 
  Wnętrze i ołtarz
• 
  Widok z lat 80. XX w.

Przypisy

Bibliografia

• Zofia Kurzawa, Andrzej Kusztelski: Historyczne kościoły Poznania.Przewodnik. Poznań: Drukarnia i Księgarnia Świętego Wojciecha, 2006, s. 131–137. ISBN 83-7015-841-2.
• Jarzy Sobczak: Kościoły Poznania. Poznań: Debiuty, 2006, s. 67. ISBN 83-922466-4-0.