Manuel Monteiro de Castro

Kardynał prezbiter

Mane nobiscum Domine
Pozostań z nami, Panie

Kraj działania

Portugalia
Watykan

Data i miejsce urodzenia

29 marca 1938
Santa Eufémia

Penitencjariusz Większy

Okres sprawowania

2012–2013

Sekretarz Kongregacji ds. Biskupów

Okres sprawowania

2009–2012

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

9 lipca 1961

Nominacja biskupia

16 lutego 1985

Sakra biskupia

13 marca 1985

Kreacja kardynalska

18 lutego 2012
Benedykt XVI

Kościół tytularny

S. Domenico di Guzman

Multimedia w Wikimedia Commons

Sukcesja apostolska

Data konsekracji

13 marca 1985

Konsekrator

Agostino Casaroli

Współkonsekratorzy

Eurico Dias Nogueira
Júlio Tavares Rebimbas

Konsekrowani biskupi
Robert Rivas	22 stycznia 1990
Juan del Río Martín	23 września 2000
Casimiro López Llorente	25 marca 2001
Amadeo Rodríguez Magro	31 sierpnia 2003
José Manuel Lorca Planes	6 marca 2004
Vicente Jiménez Zamora	17 lipca 2004
Jaume Pujol Balcells	19 września 2004
Demetrio Fernández González	9 stycznia 2005
Manuel Sánchez Monge	23 lipca 2005
Bernardo Álvarez Afonso	4 września 2005
José Ignacio Munilla Aguirre	10 września 2006
Francisco Cerro Chaves	2 września 2007
Gerardo Melgar Viciosa	6 lipca 2008
Francesc Pardo	19 października 2008
Eusebio Hernández Sola	19 marca 2011

Współkonsekrowani biskupi
Josep Ángel Saiz Meneses	15 grudnia 2001
Rafael Zornoza Boy	5 lutego 2006
Alfonso Carrasco Rouco	9 lutego 2008
Mario Iceta	12 kwietnia 2008
Sebastián Taltavull Anglada	21 marca 2009
José Mazuelos Pérez	6 czerwca 2009

Manuel Monteiro de Castro (ur. 29 marca 1938 w Santa Eufémia) – portugalski duchowny rzymskokatolicki, kardynał, dyplomata watykański i urzędnik Kurii Rzymskiej.

Życiorys

Monteiro de Castro przyjął święcenia kapłańskie w 1961, w archidiecezji Braga w swojej rodzinnej Portugalii. W 1985 został pronuncjuszem apostolskim w państwach z archipelagu Małych Antyli i otrzymał sakrę biskupią jako tytularny arcybiskup Beneventum. Głównym konsekratorem był kard. Agostino Casaroli, ówczesny watykański sekretarz stanu.

W 1990 został przeniesiony na stanowisko nuncjusza w Salwadorze. W 1998 został nuncjuszem w Republice Południowej Afryki, Namibii, Lesotho i Suazi. W 2000 objął nuncjaturę w Hiszpanii. Uważa się, że odegrał ważną rolę w załagodzeniu bardzo poważnych napięć, jakie wystąpiły w Hiszpanii na linii państwo - Kościół po dojściu do władzy ekipy premiera Zapatero, realizującego program głęboko niezgodny z nauczaniem katolickim. W 2004 jako pierwszy hierarcha katolicki tak wysokiej rangi wyraził opinię, iż związki homoseksualne powinny zostać w jakieś formie uznane przez Kościół, choć jednocześnie kategorycznie sprzeciwił się nazywaniu takich związków małżeństwami^[1]. W latach 2007-2009, równolegle z obowiązkami nuncjusza, był stałym obserwatorem z ramienia Stolicy Apostolskiej przy Światowej Organizacji Turystyki.

3 lipca 2009 został sekretarzem Kongregacji ds. Biskupów, a 21 października tegoż roku - sekretarzem Kolegium Kardynalskiego. 5 stycznia 2012 papież Benedykt XVI mianował go Penitencjarzem Większym. Dzień później ogłoszona została jego kreacja kardynalska, której papież Benedykt XVI dokonał oficjalnie na konsystorzu w dniu 18 lutego 2012. 21 września 2013 papież Franciszek przyjął jego rezygnację, złożoną ze względu na osiągnięcie wieku emerytalnego.

Brał udział w konklawe 2013, które wybrało papieża Franciszka. 29 marca 2018, w dniu ukończenia 80 lat, utracił prawo wyboru papieża w konklawe.

Poza portugalskim mówi po włosku, hiszpańsku, angielsku, francusku i niemiecku.

4 marca 2022 podniesiony do stopnia kardynała prezbitera na zasadzie pro hac vice^[2]^[3].

Przypisy

↑ Papal envoy breaks ranks on gay couples - World news. The Guardian. [dostęp 2010-03-11].
↑ Watykan: Kościół ma dziewięciu nowych kardynałów-prezbiterów. pch24.pl. [dostęp 2022-03-04].
↑ Concistoro Ordinario Pubblico per il voto su alcune cause di Canonizzazione, 04.03.2022. press.vatican.va. [dostęp 2022-03-04].

Bibliografia

Sylwetka w słowniku biograficznym kardynałów Salvadora Mirandy (ang.) [dostęp 2012-02-18]
Manuel Monteiro de Castro [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2012-02-18] (ang.).

Członkowie Kolegium Kardynałów

Kardynał
biskup

kardynałowie elektorzy	Filoni Ouellet Parolin Sako Tagle
kardynałowie nieelektorzy	Arinze Bertone Raï Re Sandri Saraiva Martins Stella

Kardynał
prezbiter

kardynałowie
elektorzy

kardynałowie
nieelektorzy

Kardynał
diakon

kardynałowie elektorzy	Ayuso Guixot Czerny Farrell Fernández Artime Fernández Gambetti Gugerotti Grech Harvey Krajewski Mamberti Mendonça Müller Pierre Prevost Roche Semeraro Tscherrig Vérgez Alzaga You Heung-sik Zenari
kardynałowie nieelektorzy	Baldisseri Becciu^(a) Bocos Merino Cantalamessa Dri Frezza Feroci Fitzgerald Ghirlanda Ladaria Marchetto Martino Simoni Tomasi

Powiązane

byli kardynałowie	Jorge Mario Bergoglio (Franciszek) Theodore McCarrick

Liczba purpuratów wynosi 237 zaś uprawnionych do udziału w Konklawe wynosi 127
^(a) – utracił prawa elektorskie, pomimo nie ukończonych 80 lat

Nuncjusze apostolscy w Trynidadzie i Tobago

Pronuncjusze apostolscy	Paul Fouad Tabet (1980–1984) Manuel Monteiro de Castro (1985–1990) Eugenio Sbarbaro (1991–2000)
Nuncjusze apostolscy	Emil Paul Tscherrig (2000–2004) Thomas Gullickson (2004–2011) Nicola Girasoli (2011–2017) Fortunatus Nwachukwu (2017–2021) Santiago De Wit Guzmán (od 2022)

Nuncjusze apostolscy w Salwadorze

Albert Levame (1938–1939)
Giuseppe Beltrami (1940–1945)
Giovanni Maria Emilio Castellani (1945–1951)
Gennaro Verolino (1951–1957)
Giuseppe Paupini (1957–1959)
Ambrogio Marchioni (1959–1964)
Bruno Torpigliani (1964–1968)
Girolamo Prigione (1968–1973)
Emanuele Gerada (1973–1980)
Lajos Kada (1980–1984)
Francesco De Nittis (1985–1990)
Manuel Monteiro de Castro (1990–1998)
Giacinto Berloco (1998–2005)
Luigi Pezzuto (2005–2012)
Léon Kalenga Badikebele (2013–2018)
Santo Gangemi (2018–2022)
Luigi Roberto Cona (od 2022)

Nuncjusze apostolscy w Hiszpanii

...
Giambattista Castagna (1565–1572)
...
Giulio Rospigliosi (1644–1653)
...
Aristide Rinaldini (1899–1907)
Antonio Vico (1907–1911)
Francesco Ragonesi (1913–1921)
Federico Tedeschini (1921–1938)
Gaetano Cicognani (1938–1953)
Ildebrando Antoniutti (1953–1962)
Antonio Riberi (1962–1967)
Luigi Dadaglio (1967–1980)
Antonio Innocenti (1980–1985)
Mario Tagliaferri (1985–1995)
Lajos Kada (1995–2000)
Manuel Monteiro de Castro (2000–2009)
Renzo Fratini (2009–2019)
Bernardito Auza (od 2019)

Nuncjusze apostolscy w Południowej Afryce

Bernard Gijlswijk (1922–1944)
Martin Lucas (1945–1952)
Celestine Damiano (1952–1960)
Joseph Francis McGeough (1960–1967)
John Gordon (1967–1971)
Alfredo Poledrini (1971–1978)
Edward Cassidy (1979–1984)
Joseph Mees (1985–1987)
Ambrose De Paoli (1988–1997)
Manuel Monteiro de Castro (1998–2000)
Blasco Francisco Collaço (2000–2006)
James Green (2006–2011)
Mario Roberto Cassari (2012–2015)
Peter Bryan Wells (2016–2023)

Penitencjariusz większy

Niccolò de Romanis (1216–1218)
Tommaso da Capua (1219–1239)
Hugues de Saint-Cher (ok. 1245–1263)
Gui Foucault (1263–1265)
Enrico Segusio (1266–1271)
Pierre de Tarentaise (1273–1276)
Bertrand de Saint-Martin (1276–1278)
Bentivenga da Bentivengi (1279–1289)
Matteo d’Acquasparta (1289–1302)
Gentile da Montefiore (1302–1305)
Berenger Fredol (ok. 1306–1323)
Gauscelin de Jean (ok. 1323–1348)
Etienne Aubert (1348–1352)
Egidio Albornoz (1353–1359)
Francesco degli Atti (1359–1361)
Guillaume Bragose (1361–1367)
Étienne de Poissy (1369–1373)
Jean du Cros (1373–1378)
Eleazario da Sabrano (1378–1379)
Luca Rodolfucci de Gentili (1382–1389)
Niccolò Caracciolo Moschino (1389)
Francesco Carbone (1389–1405)
Antonio Caetani (1405–1412)
Pierre Girard (1409–1415)
Giovanni Dominici (1408–1415)
Giordano Orsini (1415–1438)
Niccolò Albergati (1438–1443)
Giuliano Cesarini (1443–1444)
Giovanni Berardi (1445–1449)
Domenico Capranica (1449–1458)
Filippo Calandrini (1458–1476)
Giuliano della Rovere (1476–1503)
Pedro Luis de Borja (1503–1511)
Leonardo Grosso della Rovere (1511–1520)
Lorenzo Pucci (1520–1529)
Antonio Pucci (1529–1544)
Roberto Pucci (1545–1547)
Ranuccio Farnese (1547–1565)
Carlo Borromeo (1565–1572)
Giovanni Aldobrandini (1572–1573)
Stanisław Hozjusz (1574–1579)
Filippo Boncompagni (1579–1586)
Ippolito Aldobrandini (1586–1592)
Giulio Antonio Santori (1592–1602)
Cinzio Passeri Aldobrandini (1605–1610)
Scipione Caffarelli-Borghese (1610–1633)
Antonio Marcello Barberini (1633–1646)
Orazio Giustiniani (1647–1649)
Niccolò Albergati-Ludovisi (1650–1687)
Leandro Colloredo (1688–1709)
Fabrizio Paolucci (1710–1721)
Bernardo Maria Conti (1721–1730)
Vincenzo Petra (1730–1747)
Gioacchino Besozzi (1747–1755)
Antonio Andrea Galli (1755–1767)
Giovanni Carlo Boschi (1767–1788)
Francesco Saverio de Zelada (1788–1801)
Leonardo Antonelli (1801–1811)
Michele di Pietro (1811–1821)
Francesco Saverio Castiglioni (1821–1829)
Emmanuele de Gregorio (1829–1839)
Castruccio Castracane degli Antelminelli (1839–1852)
Gabriele Ferretti (1852–1860)
Antonio Maria Cagiano de Azevedo (1860–1867)
Antonio Maria Panebianco (1867–1877)
Luigi Maria Bilio (1877–1884)
Raffaele Monaco La Valletta (1884–1896)
Isidoro Verga (1896–1899)
Serafino Vannutelli (1899–1915)
Willem Marinus van Rossum (1915–1918)
Oreste Giorgi (1918–1924)
Andreas Frühwirth (1925–1927)
Lorenzo Lauri (1927–1941)
Nicola Canali (1941–1961)
Arcadio María Larraona (1961–1962)
Fernando Cento (1962–1967)
Giuseppe Antonio Ferretto (1967–1973)
Giuseppe Paupini (1973–1984)
Luigi Dadaglio (1985–1990)
William Wakefield Baum (1990–2001)
Luigi De Magistris (2001–2003)
James Stafford (2003–2009)
Fortunato Baldelli (2010–2012)
Manuel Monteiro de Castro (2012–2013)
Mauro Piacenza (od 2013)

Portugalscy kardynałowie

Zmarli kardynałowie (XX-XXI wiek)	António Mendes Bello (1911) Manuel Gonçalves Cerejeira (1929) José da Costa Nunes (1962) António Ribeiro (1973) José Policarpo (2001)
Żyjący kardynałowie bez uprawnień elektorskich	José Saraiva Martins (2001) Manuel Monteiro de Castro (2012)
Żyjący kardynałowie elektorzy	Manuel Clemente (2015) António Marto (2018) José Tolentino Mendonça (2019) Américo Aguiar (2023)