Wohyń

Wohyń
wieś
Ilustracja
Kościół par. pw. św. Anny Samotrzeciej
Państwo

 Polska

Województwo

 lubelskie

Powiat

radzyński

Gmina

Wohyń

Liczba ludności (2021)

1920[2][3]

Strefa numeracyjna

83

Kod pocztowy

21-310[4]

Tablice rejestracyjne

LRA

SIMC

0022527[5]

Położenie na mapie gminy Wohyń
Mapa konturowa gminy Wohyń, w centrum znajduje się punkt z opisem „Wohyń”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po prawej znajduje się punkt z opisem „Wohyń”
Położenie na mapie województwa lubelskiego
Mapa konturowa województwa lubelskiego, u góry znajduje się punkt z opisem „Wohyń”
Położenie na mapie powiatu radzyńskiego
Mapa konturowa powiatu radzyńskiego, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Wohyń”
Ziemia51°45′24″N 22°46′55″E/51,756667 22,781944[1]
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Wohyń – wieś (dawne miasto) w Polsce, położona w województwie lubelskim, w powiecie radzyńskim, w gminie Wohyń, ok. 10 km od Radzynia Podlaskiego[6][5].

Historyczny herb Wohynia

Wohyń uzyskał lokację miejską w 1522 roku, zdegradowany w 1869 roku[7]. Wohyń położony był w drugiej połowie XVI wieku w powiecie brzeskolitewskim województwa brzeskolitewskiego[8]. Miasto ekonomii brzeskiej w drugiej połowie XVII wieku[9]. W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie bialskopodlaskim.

Miejscowość jest siedzibą gminy Wohyń. Na terenie wsi utworzono dwa sołectwa: Wohyń I i Wohyń II[10]. Według Narodowego Spisu Powszechnego z roku 2011 wieś liczyła mieszkańców[11].

Części wsi

Integralne części wsi Wohyń[6][5]
SIMC Nazwa Rodzaj
0022533 Chmielińskie część wsi
0022540 Łysa Góra część wsi
0022556 Nowinki część wsi
0022562 Nowozielona część wsi
0022579 Ogrody część wsi
0022585 Podbraniczne część wsi
0022591 Przymiarki część wsi
0022600 Stasiewizna część wsi
0022616 Zalesie część wsi
0022622 Zapoprzeczne część wsi

Historia

Początkowe dzieje Wohynia związane są z postacią Leszka Czarnego i końcem XIII w. W 1519 król Zygmunt I Stary nadał osadzie pierwsze przywileje, rozszerzając je następnie w 1522. Zgodnie z tymi nadaniami miasto miało rządzić się według prawa magdeburskiego. „Na wieczne czasy” król pozwalał handlować wszystkim przyjeżdżającym do miasta za odpowiednią opłatą. Targ miał się odbywać w dzień sobotni, a jarmark na św. Michała i św. Jędrzeja.

W 1555 roku król Polski, wielki książę litewski Zygmunt II August zatwierdził przywileje nadane miastu dotychczas przez jego ojca i nadał Wohyniowi nowe przywileje. Król nadał miastu herb „Rak” do pieczętowania i używania we wszelkich miejskich potrzebach oraz prawo do urządzania jarmarku na dzień św. Krzyża.

W połowie XVI w. Wohyń był miastem królewskim w ziemi brzeskiej Wielkiego Księstwa Litewskiego leżącym na pograniczu z Koroną (w sąsiedztwie ziemi chełmskiej). Nieduże miasto w układzie sześciu ulic (Rynek, Nad Stawami, Ku Parczewowi, Gościniec Łukowski, Kowalska i Średnia) posiadało centralnie położony rynek, liczyło 370 domów i ok. 2300 mieszkańców. Wohyń zajmował wówczas powierzchnię 167 włók chełmińskich (tj. ok. 2800 ha) i przynosił dochód w wysokości 550 florenów polskich. Wohyń był miastem znaczącym jak na ówczesne czasy. W mieście miał siedzibę starosta wohyński Ostafi Bohdanowicz Wołłowicz (kasztelan trocki, fundator dworu królewskiego w Wohyniu), zaś bezpośrednio przez zawarciem unii lubelskiej miasto było miejscem zjazdu szlachty litewskiej.

Wielokrotnie niszczone i odbudowywane miasto nierozerwalnie dzieliło swe losy z tą częścią kraju. Razem z innymi miastami Podlasia Wohyń utracił prawa miejskie w 1870 licząc wówczas 254 domy z 2145 mieszkańcami, wśród których 55% było Polakami a 44% Żydami, resztę stanowiła ludność pochodzenia rosyjskiego i niemieckiego. Dochód Wohynia w 1867 wynosił 392 ruble. Największa liczba ludności zamieszkiwała Wohyń w 1914, który liczył wówczas 3968 mieszkańców.

W dwudziestoleciu międzywojennym Wohyń był tzw. osadą miejską w powiecie radzyńskim liczącą ok. 2600 mieszkańców. Targi odbywały się co czwartek, a raz w miesiącu jarmark. Silnie rozwinięte było rzemiosło, handel i usługi prowadzone w znacznej mierze przez ludność pochodzenia żydowskiego. Na zarejestrowanych w 1928 r. ok. 90 podmiotów gospodarczych powyżej 80% właścicielami byli Żydzi, np. krawcy wohyńscy to: H. Altbier, U. Ejdelman, S. Grabarz, D. Gerszman, Sz. Mleczak, B., H. i M. Pejsachowiczowie, S. Rojzman, L. Rozencweig, L. Rozmaryn, H. Szafirsztejn, A. Tenenbaum. Jednym z nielicznych w 20% stawce podmiotów gospodarczych był znany i ceniony polski mistrz stolarski Seweryn Trochimiak.

Cmentarz katolicki z drewnianą kaplicą św. Józefa

W 1939 Wohyń został zbombardowany przez lotnictwo niemieckie. Bezpośrednią przyczyną nalotu było poszukiwanie i chęć zniszczenia miejsca postoju 55 Samodzielnej Eskadry Bombowej. Eskadra ta mająca swe stałe bazy w Lidzie na Wileńszczyźnie już 31 sierpnia 1939 roku przybyła na lotnisko polowe w Maryninie koło Radzynia Podlaskiego, skąd w pierwszych dniach wojny wykonała szereg nękających nalotów na nacierające wojska niemieckie tracąc przy tym 3 samoloty i 9 ludzi. Obrona plot. lotniska zestrzeliła 1 Heinkla He 111. W odwecie Luftwaffe wykonała 9 września szereg nalotów na pobliskie miejscowości, wśród których był i Wohyń. Zginęło wówczas kilkunastu mieszkańców. Na cześć ofiar plac w centrum miejscowości otrzymał nazwę plac 9 Września 1939 r.

Zobacz też

Przypisy

  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 149463
  2. Wieś Wohyń w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2023-10-16] , liczba ludności w oparciu o dane GUS.
  3. NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2023-10-16] .
  4. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 1473 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22] .
  5. a b c GUS. Rejestr TERYT
  6. a b Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
  7. Robert Krzysztofik, Lokacje miejskie na obszarze Polski. Dokumentacja geograficzno-historyczna, Katowice 2007, s. 82-83.
  8. Национальный атлас Беларуси, Mińsk 2002, s. 266-267.
  9. Stanisław Zawadzki, Gospodarowanie ekonomiami królewskimi w Wielkim Księstwie Litewskim w świetle kontraktów dzierżawnych z II poł. XVII w., Warszawa 2021, s. 167.
  10. Strona gminy, sołtysi
  11. GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.

Linki zewnętrzne

  • Strona Urzędu Gminy Wohyń
  • Wohyń. szetl.org.pl
  • Parafie kościoła wschodniego w Wohyniu do początku XVIII wieku
  • Wohyń, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIII: Warmbrun – Worowo, Warszawa 1893, s. 736 .
  • p
  • d
  • e
Gmina Wohyń
  • Siedziba gminy: Wohyń
Wsie
Kolonie
  • Gradowiec
  • Suchowola
Osady leśne
  • Suchowola (SIMC 1024959)
  • Suchowola (SIMC 1024965)
Części wsi
  • Bliższa
  • Bójków
  • Chmielińskie
  • Dalsza
  • Dołbów
  • Dąbrowa
  • Droga Główna
  • Dzieleńków
  • Folwark
  • Górne
  • Góry
  • Iski
  • Jaźwiny
  • Kolonia Bojanowska
  • Kolonie Ustrzeskie
  • Kozłówka
  • Latczyna
  • Lądy
  • Lipiec
  • Łysa Góra
  • Niwy
  • Nowinki
  • Nowiny
  • Nowozielona
  • Ogrody
  • Piszczyny
  • Podbraniczne
  • Przeciętka
  • Przymiarki
  • Pszonka
  • Rokosz
  • Starowieś
  • Stasiewizna
  • Wygnanka
  • Wygon
  • Wymyśle
  • Zalesie
  • Zaleszcze
  • Zapoprzeczne
  • Zawoinka
Kolonia wsi
  • Podlasie
Osada leśna wsi
  • Barania Szyja

Herb gminy

  • p
  • d
  • e
Powiat radzyński (1867–1975)
Przynależność wojewódzka
Miasta
Gminy wiejskie
(1867–1954 i 1973–75)
  • Biała (do 1954)
  • Borki (od 1973)
  • Brzozowy Kąt (do 1954)
  • Czemierniki (od 1973)
  • Drelów (od 1973)
  • Jabłoń (do 1954)
  • Jeziorzany (od 1973)
  • Kąkolewnica (do 1954)
  • Kąkolewnica Wschodnia (od 1973)
  • Kock (od 1973)
  • Komarówka Podlaska (od 1929)
  • Lisia Wólka (do 1921)
  • Międzyrzec Podlaski (od 1973)
  • Milanów (do 1954)
  • Misie (do 1954)
  • Paszki (do 1868)
  • Przegaliny (1905–29)
  • Radzyń Podlaski (od 1973)
  • Siemień (do 1954)
  • Sitno (do ?)
  • Suchowola (do 1954)
  • Szóstka (do 1954)
  • Tłuściec (do 1954)
  • Wohyń (od 1921)
  • Zahajki (do 1954)
  • Żelizna (do 1905)
  • Żerocin (do 1954)
Gromady
(1954–72)
  • Bełcząc ( 1956–59)
  • Bezwola (1954–58)
  • Biała (1954–72)
  • Białka (1954–72)
  • Białobrzegi ( 1958–59)
  • Borki (1954–72)
  • Branica (1954–72)
  • Brzozowica Duża (1954–68)
  • Czemierniki ( 1956–72)
  • Dołha (1954–61)
  • Drelów (1954–72)
  • Działyń (1954 )
  • Gęś (1954 )
  • Jabłoń (1954 )
  • Jelnica (1954–72)
  • Jezioro (1954 )
  • Jeziorzany (Łysobyki) ( 1958–72)
  • Kąkolewnica Wschodnia (1954–72)
  • Kock (1960–72)
  • Komarówka Podlaska (1954–72)
  • Kozły (1954–56 )
  • Krasew (1954–59)
  • Krzewica (1954–61)
  • Lipniak ( 1958–59)
  • Łysobyki / Jeziorzany ( 1958–72)
  • Milanów (1954 )
  • Olszewnica (1954–68)
  • Ostrówki (1954–58)
  • Paszki Duże (1954–61)
  • Płudy (1954–58)
  • Poizdów ( 1958–68)
  • Polskowola (1954–61)
  • Przegaliny Duże (1954–68)
  • Przewłoka (1954 )
  • Rogoźnica (1954–72)
  • Rudno (1954 )
  • Siemień (1954 )
  • Stoczek ( 1956–59)
  • Stoczek (Kocki) ( 1958)
  • Suchowola (1954–72)
  • Szóstka (1954–72)
  • Talczyn ( 1958–59)
  • Tłuściec (1954–72)
  • Turów (1954–61)
  • Wiski (1954–68)
  • Witoroż (1954–58)
  • Wohyń (1954–72)
  • Wola Osowińska ( 1958–72)
  • Zahajki (1954–61)
  • Żerocin (1954–72)
  1. W 1912 gminy Brzozowy Kąt, Jabłoń, Szóstka, Tłuściec, Zahajki i Żerocin oraz w części Żelizna weszły w skład guberni chełmskiej (1912–15)
  • p
  • d
  • e
Dawne miasta na obszarze obecnego województwa lubelskiego
  • p
  • d
  • e
Miasta zdegradowane reformą carską z 1869–1870

Legenda: (1) w nawiasach podano okres praw miejskich; (2) wytłuszczono miasta trwale restytuowane; (3) tekstem prostym opisano miasta nierestytuowane, miasta restytuowane przejściowo (ponownie zdegradowane) oraz miasta niesamodzielne, włączone do innych miast (wyjątek: miasta połączone na równych prawach, które wytłuszczono); (4) gwiazdki odnoszą się do terytorialnych zmian administracyjnych: (*) – miasto restytuowane połączone z innym miastem (**) – miasto restytuowane włączone do innego miasta (***) – miasto nierestytuowane włączone do innego miasta (****) – miasto nierestytuowane włączone do innej wsi; (5) (#) – miasto zdegradowane w ramach korekty reformy (w 1883 i 1888); (6) zastosowane nazewnictwo oddaje formy obecne, mogące się różnić od nazw/pisowni historycznych.

Źródła: Ukaz do rządzącego senatu z 1 (13) czerwca 1869, ogłoszony 1 (13 lipca) 1869. Listy miast poddanych do degradacji wydano w 20 postanowieniach między 29 października 1869 a 12 listopada 1870. Weszły one w życie: 13 stycznia 1870, 31 maja 1870, 28 sierpnia 1870, 13 października 1870 oraz 1 lutego 1871 (Stawiski).